لایب سان

امیر (01 ارد 1401 - 11:18)
نیم. من در ساحلی کارولینای شمالی بزرگ شدم و در دهه 40 به دنیا آمدم، بنابراین همسن شخصیت های اصلی خواهم بود. واضح بود که نویسنده تحقیق خود را در مورد منطقه و آنچه در زمان داستان قابل قبول است انجام نداده است. وقتی او از شهرهای واقعی نام می برد، باید می دانست که آشویل شهر مقصد از ساحل، به خصوص در دهه 60 نیست. چمدان مقوایی قدیمی ما که 19 سال در کمد در باتلاق بود پوشیده از کپک بود، فایرفلایز را حشرات روشن کننده می نامیدند. هیچ پسری در یک شهر کوچک در NC نمی‌توانست در دهه 40 به نام تیت یا چیس، نام‌های رایج‌تر، نامگذاری شود. میتونستم ادامه بدم ناهماهنگی‌های این لهجه بسیار تلخ بود و بسیاری از قسمت‌های داستان برای من باور کردنی نبود. من متعجبم که بسیاری از مردم کتاب و شعر را دوست داشتند.

amir (01 ارد 1401 - 11:23)
برخی از این کتاب گاهی اوقات خوب بود. گاهی زیبا و با طرحی جالب اما نه چندان قابل قبول نوشته شده است. اما اوه من، شکاف‌های کاملاً آشکار... شاید زمان کمتری برای صحبت در مورد اینکه کیا در مورد رابطه جنسی با چیس صحبت می‌کند و زمان بیشتری برای پیشرفت او به عنوان یک نویسنده و نقاش مشهور خوب بود. موارد بیشتری وجود دارد، اما ممکن است در حال خواندن کتاب باشید. با این حال، من باید در مورد مضحک ترین شیطنت های اتاق دادگاه از زمان محاکمه کرلی در یک جلسه کوتاه سه استوگ اظهار نظر کنم. اوه، فکر می کنم همین الان انجام دادم. (و فقط پس از خواندن کتابی در مورد هارپر لی - اگر منظور من را می دانید). این یکی از ناامید کننده ترین و احمقانه ترین کتاب هایی بود که در مدت طولانی خوانده ام. ببخشید خانم ویترسپون. اگر کتاب را برگردانم می توانم پولم را پس بگیرم؟ بررسی های 1 و 2 ستاره را بخوانید - آنها دقیق ترین هستند.

amir (01 ارد 1401 - 11:24)
وای! من به تازگی خواندن جایی که Crawdads Sing را تمام کردم. و باز هم می گویم وای! این کتاب بسیار پر از احساس است. کیا، شخصیت اصلی، از سنین جوانی سعی می کند خودش زنده بماند. او توسط کسانی که باید به او بیاموزند، راهنمایی کنند، محافظت کنند، رها شده است. او باید خودش را جبران کند. دو مرد وارد زندگی او می شوند و خوب و بد زندگی را به او یاد می دهند. من فقط چند کتاب را نگه می دارم که می دانم دوباره آنها را خواهم خواند. این در کتابخانه من باقی مانده است.

amir (01 ارد 1401 - 11:26)
به نظر می رسد من در اینجا در اقلیت هستم، اما از این کتاب لذت نبردم. خوب، صبر کنید، بله، من از آغاز لذت بردم و فکر کردم این نویدبخش است! بعد، فقط مسیرهایی را طی کرد که باعث شد من به «مه» بروم. می‌توانستم ادامه دهم، اما چیزی که بیشتر از همه برایم جذابیت داشت این بود که کیای بزرگ‌تر صحبت می‌کرد. واقعا؟ من باید باور کنم این بچه که بچه دیگری به او خواندن آموخته است، درست و با چنین جملات کاملی بدون حتی یک انقباض صحبت کند؟ آره، نه

amir (01 ارد 1401 - 11:26)
خواندن آن را از ساعت 10 صبح شروع کردم و ساعت 8 شب به پایان رسید! نمی توانم دست بکشم. شناخت شخصیت های اصلی آسان است (پس فکر می کنید) و داستان از همان ابتدا شما را جذب می کند! منتظر مطالب بیشتری از این نویسنده هستم!! این کتاب را بخوان!

amir (01 ارد 1401 - 11:27)
من خیلی پاره شده ام. پس از خواندن بیش از 27000 نقد تحسین برانگیز، انتظارات من بسیار بالا بود. این هرگز چیز خوبی نیست، اما حقیقت این است که، اگرچه چیزهای زیادی برای دوست داشتن در این داستان وجود داشت، اما چیزهای زیادی وجود داشت که من کمبود داشتم. اول، نثر کاملاً خیره کننده و به زیبایی توصیفی بود. مشکل برای من این بود که توصیفات شگفت انگیز من را شگفت زده نمی کند. داستان های شگفت انگیز انجام می دهند. و من کاملاً مطمئن نیستم که این یک داستان شگفت انگیز بود. دوم، شخصیت‌ها، از جمله کیا، هرگز برای من زنده نشدند. همه آنها صاف و بدون الهام به نظر می رسیدند. این در ریشه خود چیزی بیش از داستان «دختری از سمت اشتباه مسیرها» نیست. به رنگ صورتی زیبا فکر کنید، اما در یک مرداب ساحلی قرار بگیرید. سوم، بسیاری از خط داستانی به سادگی غیرقابل قبول بود. از رها شدن، بی‌علاقگی به این دختر جوان، تا محاکمه - به‌ویژه محاکمه. من نمی توانم بدون ارائه کتاب خیلی چیزها را بگویم، اما به من اعتماد کنید، محاکمه یک مسخره است. چهارم، شعر در کل برای من فوق العاده آزاردهنده بود. به دو دلیل متوجه شدم که در طول رمان از آن بخش‌ها می‌گذرم - من طرفدار شعر نیستم، و این شعر (آنچه از آن خواندم) بسیار وحشتناک بود. در پایان روز، این یک رمان دوست داشتنی است... به سادگی با من طنین انداز نشد. من آن را به کسانی که عاشق طبیعت، شعر و نثر زنده هستند توصیه می کنم.

amir (01 ارد 1401 - 11:27)
میدانم! اوه پسر، خوانندگان زیادی وجود دارند که با این رتبه بندی کاملا مخالف هستند. بسیاری از دوستان من این کتاب را دوست داشتند. بیایید با آنچه در این رمان دوست داشتم شروع کنیم - ارتباط شخصیت اصلی با طبیعت و حقایق علمی ارائه شده در طول داستان. حالا برای سقوط رمان ... هشدار اسپویلر! این داستان خیلی بعید است از این که کیا خودش را در سنین بسیار پایین بزرگ کرد، تا همه ترکش، تا کشتن یک نفر برای من خیلی زیاد بود. کیا هرگز مریض نشد یا به شدت مجروح نشد، به دکتر، دندانپزشک نیاز داشت؟ این شخصیت قوی برای یک روز به مدرسه می رود و مورد آزار و اذیت قرار می گیرد؟ او رابطه شگفت انگیزی با برادرش جودی داشت که پس از آن او را ترک کرد و سال ها دیگر با او تماس نگرفت. او را رها کرد تا در یک کلبه ویران با پدری بدسرپرست، غیرمسئول و غافل زندگی کند. این کاری نیست که این شخصیت انجام دهد. بعد، تیت با او دوست می شود و احتمالاً او را دوست دارد. او می داند که همه او را ترک کرده اند و او نیز این کار را می کند. چطور تونستی با کسی که دوستش داری این کارو بکنی؟ هیچ کدام از این دو شخصیت بهانه ای منطقی برای عدم تماس با او برای سال ها ندارند. به طور کلی، نویسنده از درام بیش از حد برای توسعه شخصیتی که در تلاش بود بسازد استفاده کرد. اونز باید نشان دهد که به هوش خوانندگانش اعتقاد دارد و مدام نویسنده را توضیح نمی دهد. بله! من این یکی را دوست نداشتم.

amir (01 ارد 1401 - 11:30)
این داستان از یک کودک شش ساله که در باتلاق کارولینای کارولینایی برای مراقبت از خود رها شده است، زمانی که پدرش در نهایت دوباره به خانه نمی آید (به ما گفته نشده است - امیدواریم تمساح او را خورده باشد. ) یک تمرین کلیشه ای است. از ما خواسته می‌شود باور کنیم که این دختر کوچک زیبا (ناچ)، حساس و هنرمندانه، خود را از بی‌سوادی پابرهنه به زنانگی رسانده و به عنوان یک طبیعت‌گرا با سه کتاب خودگوشگر درباره گیاهان و جانوران باتلاقی به شهرت رسیده است. پسری که عاشق او می شود و موفق می شود با چند کتاب درسی او را تا سطح دانشگاهی آموزش دهد، به او خواندن آموخته می شود و یک شبه پاتوآی باتلاقی خود را برای انگلیسی پر زرق و برق رها می کند. پسر گفت که این دگرگونی شبیه پیگمالیون را به دست آورده است، سپس برای انجام مدرک عالی خود می رود و قول می دهد که به عشق واقعی خود بازگردد که در اطراف باتلاق معلق است. ولی برنمیگرده چون افسوس! او متوجه می شود که او موجودی وحشی است، فرزند طبیعت که هرگز در تمدن نمی گنجد و غیره. بنابراین او به بازگشت خود می گذرد تا ادعا کند که قلب او و Swamp Girl شکسته است. او با بدی قطعه، کلیشه‌ای دیگر در راه رفتن - خوش تیپ، ممتاز، همه دخترها می‌خواهند با او به جشن جشن بروند - و طبق پیش‌بینی او با ازدواج با دختری مناسب که کفش و مروارید می‌پوشد، قلب او را می‌شکند. واقعاً در این مرحله من آماده بودم که رمان را رها کنم، اما یک قتل در میان است و می‌خواستم بفهمم whodunnit. خود قتل فقط یک وسیله است و ناامیدانه شکست می خورد. محاکمه مضحک است، ادعاهای قتل مبتنی بر شواهدی است که نشان می‌دهد هیچ وکیل دادگستری، خیالی یا غیرواقعی، حتی از راه دور آن را درست نمی‌دانست، و تلاش‌ها برای ایجاد تعلیق در طول مذاکرات هیئت منصفه کاملاً احمقانه است. اگر این خط داستانی سست و کاملا مضحک به هر طریقی قابل جبران بود، ممکن بود به دلیل محیط جالب باتلاق و حیات وحش آن از طریق کیفیت نوشتار باشد، اما حتی در این مورد هم رمان شکست می خورد. تنها گذرگاه های قابل عبور در واقع آنهایی هستند که خانم اونز در آنها زندگی باتلاقی را توصیف می کند. دیالوگ مضحک است، صحنه‌های عاشقانه از روی کلیشه‌های فرسوده به هم دوخته شده‌اند، و تعلیق ناباوری که از خواننده می‌خواهد بیش از حد خواسته است. من شک ندارم که دلیا اونز یک طبیعت شناس و بوم شناس عالی و دارایی برای رشته خود است. اما به عنوان یک رمان نویس، آن را قطع نمی کند. پول خود را برای این کتاب هدر ندهید.