لایب سان

This article proposes that there is a category error at the heart of ‘postcolonial studies’ as an academic field. There has been a notable failure in the field to situate the historical projects of colonialism and imperialism in the determinant contexts of the inception, consolidation and development of the modern world system, whose developmental logic is that of combined and uneven development. Even on the best postcolonialist accounts, imperialism is typically situated in civilisational terms and refers to ‘the West’ rather than to capitalism. The social and temporal power identified through this means is a euphemism. The idea of ‘the West’, as it is deployed in postcolonial studies, inevitably issues in a dematerialised — and, for that matter, unhistorical — understanding of the forces powering the world system over the course of the past 500 years. This case is argued through reviewing work by Edward Said, Andre Gunder Frank, Benita Parry, Fredric Jameson, Susan Bassnett, V. Y. Mudimbe, Rey Chow and novelists such as Ngugi wa Thiong’o and Ousmane Sembène,inter alia.

چکیده فارسی

این مقاله پیشنهاد می‌کند که یک خطای دسته‌بندی در قلب «مطالعات پسااستعماری» به عنوان یک رشته دانشگاهی وجود دارد. در زمینه قرار دادن پروژه‌های تاریخی استعمار و امپریالیسم در زمینه‌های تعیین‌کننده پیدایش، تثبیت و توسعه نظام جهانی مدرن که منطق توسعه آن توسعه ترکیبی و ناهموار است، شکست قابل‌توجهی در این زمینه وجود داشته است. حتی بر اساس بهترین گزارش‌های پسااستعماری، امپریالیسم معمولاً در شرایط تمدنی قرار دارد و به جای سرمایه‌داری به «غرب» اشاره دارد. قدرت اجتماعی و زمانی که از این طریق شناسایی می شود، یک تعبیر است. ایده «غرب»، همانطور که در مطالعات پسااستعماری به کار می رود، ناگزیر در یک درک غیر مادی - و به همین دلیل غیر تاریخی - از نیروهایی که نظام جهانی را در طول 500 سال گذشته به قدرت رسانده اند، مطرح می شود. این مورد از طریق بررسی آثار ادوارد سعید، آندره گاندر فرانک، بنیتا پری، فردریک جیمسون، سوزان باسنت، وی. ی. مودیمبه، ری چاو و رمان‌نویسانی مانند Ngugi wa Thiong'o و Ousmane Sembène، از جمله موارد دیگر، استدلال می‌شود.