لایب سان

Adderall. It makes your dick into a fucking battle-ax. (It also makes you want to fanatically eat her ass, so you might want to avoid it if she’s a square.) The rest of our advice is the usual. Once you have the go-ahead, do everything short of rape and almost scare the shit out of her. It was published in Vice’s “Sex Issue” in 2005, alongside other repulsive works such as “Me So Horny,” a gory vignette of a war photographer’s “flicks of Iraqis with their faces exploded,” a video and companion article about getting kicked in the balls, and a vox pop of interviews with (mostly) teenaged virgins, complete with a shopping list of what they were wearing at the time. This is the kind of content that catapulted Vice from a local free magazine to a digital media empire that now boasts millions of visitors per month, so this is the content that filled its pages and its website for close to a decade. But by the end of the decade, Vice was also becoming a mainstream publication, beholden to more mainstream conventions. Suddenly, its founders were answering to investors and the general public, and McInnes’ editorial vision was becoming more of a liability than a viable business plan. Advertisers grew uncomfortable with the content, as did McInnes’ colleagues. As Alvi told McGill News: “It’s hard to grow a business when it’s like you’re not going to play the game at all with bigger advertisers, especially in America.” In 2008, Smith and Alvi parted ways with McInnes, who told me in a follow-up interview that they were “separated by creative differences.” Today, Vice Media Group is a legitimate worldwide news and culture operation, with valuation in the billions and investment worth hundreds of millions, which includes a deal with Disney and a surplus of properties and partnerships in its portfolio. McInnes’ former ties to the company don’t appear to impact day-to-day editorial choices; multiple Vice properties have covered the Proud Boys and McInnes critically in the years since his departure. But his previous work and legacy, and the question of what to do with it all, still haunt the newsroom. The entire catalogue of his godawful content was still featured on Vice’s website more than thirteen years later, right up until I asked about it in 2021. Less than two weeks after I reached out to the company, “The Vice Guide to Picking Up Chicks” and other McInnes works were nuked from the site and replaced with this message: “We have concluded that this article does not meet Vice Media Group’s editorial standards. It has been removed.” A Vice spokesperson confirmed by email that McInnes’ works had been taken down. Furthermore, the rep said, McInnes hasn’t had any stake or working role in the company “in any capacity” since he left, and today, the company “does not stand by his work.” The statement reads in part: VICE and Gavin parted ways in 2008—many years before Gavin founded the Proud Boys. VICE unequivocally condemns white supremacy, racism and any form of hate, has shone a fearless, bright light of award-winning journalism on extremism, the alt- right and hate groups around the world, and has created one of the most inclusive, diverse and equitable companies in media. Nevertheless, the breakup wasn’t at all disqualifying for McInnes’ career. On the contrary, he was a media executive who helped build a brand that young people liked, and now he was back on the market. There was still an audience for his hypermasculine trash, and he set out to capture it, by pushing the envelope further and harder than he ever did at Vice. But first, he needed to reclaim his audience. So he tried a little of everything: He launched an ultimately unsuccessful site for his content called Street Carnage, which Gawker at the time characterized as a Vice competitor. He did some acting and stand-up comedy. He wrote a memoir for Simon and Schuster titled How to Piss in Public (watered down as The Death of Cool for the paperback) in which he told “extreme-but-true stories” about himself, “featuring drunken fist fights, Satanic punk bands, afternoons on heroin, and multiple threesomes.” He cofounded an advertising agency called Rooster, where he sat comfortably as its chief creative officer until the company got wind of an abhorrent diatribe he wrote for Thought Catalog in 2014, titled “Transphobia Is Perfectly Natural.” As with anything McInnes writes, the article never once pretended to be a submission to some wider intellectual discourse. It was pure bigotry, through and through, and only worth repeating here to underscore the deep-seated intolerance he harbors: “What’s the matter with simply being a fag who wears makeup?” I think when I see them. You’re not a woman. You’re a tomboy at best. Get fucked in the ass. The article provoked its own cycle of public outcry before it was scrubbed from the Thought Catalog site, and in short order Rooster released a statement that McInnes was taking an “indefinite leave of absence.” McInnes didn’t learn his lesson, though—the transphobia and misogyny would get much, much worse. The next year, The Gavin McInnes Show launched on Compound Media, a subscription-based website that hosts a handful of right-wing reactionary talk shows, founded by disgraced shock jock Anthony Cumia. Cumia was ousted from his former gig, the popular Opie & Anthony show, after a racist meltdown on Twitter in which he fantasized about killing a Black woman he said he scuffled with on the street. “Savage violent animal fucks prey on white people. Easy targets. This CUNT has no clue how lucky she was,” he wrote as part of a now- deleted tweet thread, which led to his suspension from the platform. This is the guy McInnes wanted to do business with. They joined forces in early 2015, when Compound Media was still operating out of Cumia’s basement. The production was low budget, but it also had low standards—the perfect place for McInnes’ next act. You could see the Proud Boys’ foundation start to take shape on the very first episode of The Gavin McInnes Show, which aired online on June 15, 2015. McInnes began with a monologue declaring that, despite the nature of his departure from Rooster, he wasn’t racist or sexist. To prove it, he fired off a list of his personal beliefs in an extremely racist and sexist segment titled “How to Save America in 10 Easy Steps.” In his vision of America, everyone has a gun and stands prepared to shoot looters “during the riots in Ferguson, or any fuckin’ riot this year.” Welfare, which he likened to “giving Black people money to dump their boyfriends,” is abolished. The borders are closed because, according to McInnes, if “you think most immigrants are sweethearts just coming here to clean your house, you’re a fucking moron.” And Americans would “venerate the housewife,” as he blamed working women for declining fertility rates. “All my friends from high school, their cunts are like rotten tea bags —baby free,” he said. “And they will remain that way.” The list goes on in this fashion, each point as reprehensible as the next. One line in particular sticks out because it remains today as the Proud Boys’ mission statement: “I’m a Western chauvinist,” McInnes said. “I’ve lived all over the world. I know a lot of other cultures and I know how much they suck shit. Multiculturalism reeks.” He continued by offering up a moral panic of his own creation: “If we could be more chauvinistic and more proud, and not be sent home on Cinco de Mayo from our own high schools for wearing an American flag shirt, you would see a ripple effect from that patriotism, of a lot more American things. We don’t suck. We didn’t start slavery; we ended it. Let’s be a little more smug.” That string of words, along with all the steps laid out in McInnes’ fantasy for America, would later become a set of guiding principles for the Proud Boys. His ultranationalist, misogynist, and anti-immigrant edicts were reminiscent of the white supremacist rhetoric put forth by so- called identitarian groups in Europe, which seek to sanitize age-old hatred for brown immigrants and their liberal supporters by positioning them as imminent threats to modern white culture and tradition. In short, McInnes’ Western chauvinism is really just old-school bigotry, dressed up as harmless intellectual discourse and issued alongside a bunch of vague existential threats: They’re coming for you, they’re going to persecute you for your patriotism, and then they’re going to erase everything you’ve built. It’s time to fight back. He honed and iterated the statement until it became a one-line motto, now recited by every new recruit into the Proud Boys organization: “I am a Western chauvinist and I refuse to apologize for creating the modern world.” From the outset, McInnes used his show to indoctrinate his audience. He was building them a new collective identity, complete with their own language, and he was feeding them a bottomless helping of repellent ideology, through interviews with a revolving door of contemptuous far- right goons and violent videos he found on YouTube. On one episode just two months into the show, he hosted both Milo Yiannopoulos, the former Breitbart writer most famous for being a petulant racist troll, and David Duke, the notorious former Ku Klux Klan grand wizard. McInnes, sitting next to a Black comedian named Chris Cotton, called Duke into the show to ask for his thoughts on a random assortment of prompts, like virility in young men, getting a good night’s sleep, and various edible grains. The segment was meant to have an air of irony—isn’t it wild that we called David Duke and asked about bread!?—but nobody challenged Duke’s ideology or suggested that they were on opposite sides of the ball. In fact, McInnes lauded Duke for his viewership numbers on YouTube, handed him a humanizing softball interview, and ended the segment by plugging his website. He’d given his platform and his audience over to a hateful ideologue, and he’d continue to do so for the rest of his time on the show. Over 407 episodes, McInnes hosted some of the most detestable extremists in the game: infamous neo-Nazi Richard Spencer; men’s rights activist and rape apologist Daryush “Roosh” Valizadeh, who built his career off virulent misogyny (and now claims to have renounced his past); neo-Nazi troll and genocide advocate Andrew “Weev” Auernheimer, who called Black people and Jews “undesirables” on the show; Tommy Robinson, who made a career as the United Kingdom’s loudest Islamophobe; and dozens upon dozens of minicelebrities of the so-called alt-right—right-wing reactionaries and white supremacists who rose to prominence around the same time as McInnes. His show effectively served as a megaphone for racist grifters, who would otherwise have a difficult time reaching mainstream audiences. Duke and Spencer didn’t get many chances to air their ideology on the major networks; McInnes’ show was the closest they could get to a regular mainstream audience. And the show was successful. At a time when subscription-based media wasn’t the norm, McInnes was a cash cow for Compound Media. The company was sitting on around twelve thousand monthly subscribers at an $8.95 monthly rate, and as a source close to the company at the time told me, McInnes was at one point pulling in at least half of the company’s daily viewers, more than Cumia’s flagship show. Meanwhile, McInnes’ online following was turning into a real-life community, to the point where viewers started showing up to drink with him in the studio. Compound Media had moved from Cumia’s basement to its own space on W. 35th Street in Manhattan right after McInnes signed on, and by early 2016 there were enough fan boys hanging around that the platform’s hosts started partying with their audiences at a bar across the street. McInnes’ parties weren’t just after-work drinks with the fans, though. They were weird, ritualistic affairs. He likened them to “Knights of Columbus meetups,” referencing the archaic Catholic fraternal organization, but told me that his version featured “a bunch of dudes drinking beer and telling dirty jokes.” They’d get sloshed and rail cocaine, and then McInnes would pull out a copy of Pat Buchanan’s The Death of the West and proselytize to them. “The West did not invent slavery, but it alone abolished slavery,” he read to them at an event in 2017. “The time for apologies is past.” The Death of the West is McInnes’ favorite book to preach from at the bar and serves as the foundation for his concept of Western chauvinism and the Proud Boys. It’s an almost biblical reference text for racists, dedicated to proving the conspiracy theory that brown people will replace the Western white population—which the book calls the “greatest civilization in history”—over the next few decades. Buchanan has for decades been one of the most influential conservative thought leaders in America, an ally to multiple Republican presidents, who was described by his former comms director as the “pioneer of the vision that Trump ran on and won on.” Throughout his illustrious writing career, Buchanan has couched blatant bigotry in pseudoscience, often involving male fertility rates and immigration, to argue that white men are being literally replaced by brown people. In his 2011 book Suicide of a Superpower, he bemoaned diversity in America and argued that the country is “disintegrating, ethnically, culturally, morally, politically.” The Anti-Defamation League describes him as an “unrepentant bigot” who “demonizes Jews and minorities and openly affiliates with white supremacists.” He saw a surge of popularity in the Trump era among extremists, who revere his works because they provide a seemingly intellectual route into white supremacist debates, without ever having to declare “I’m racist.” Conservative columnist Jonah Goldberg described the tactic perfectly in a blog post back in 2002: “He offers red meat to the extremists while at the same [time] giving himself the wiggle room to deny he said anything controversial in the first place. This is no mean feat. To be able to say something that wins applause from racists and bigots without technically saying anything racist or bigoted is a great gift, for want of a better word.” There’s arguably no better student of this tactic than McInnes. He taught his followers how to be coy about bigotry, by framing everything they say as either logical debate or unserious satire. There is some element of eye-rolling, teasing, or trolling in everything he says, which gives him the same air of plausible deniability that comedians like to claim when their jokes are unpopular (though most comedians don’t run a gang). He argues to this day that the Proud Boys weren’t built on a racist doctrine, and yet in each episode of his show—which are still available to view online as of this writing—he was openly teaching his followers that racism, white supremacy, and violent misogyny were hilarious playthings and that criticism was for liberal crybabies. He often compared Black people to primates and threw racial epithets around like they were nothing: “My favorite monkey has to be Barack Obama... he’s my favorite n—er,” he said during one episode. He referred to trans people as “gender n—ers” and joked about rape constantly. He once got frustrated at the insinuation that the Nazi salute was offensive and threw a few up himself, saying, “It’s not wrong, big fucking deal! Sieg heil! Sieg heil! Sieg heil!” During an interview with white nationalist Emily Youcis, he recited the fourteen words, a white supremacist mantra not totally unlike his own motto for the Proud Boys: “We must secure the existence of our people and a future for white children.” Both maintained an air of sarcasm and a giggly demeanor throughout the interview, as if what they were saying could be (but might not be!) a joke. That’s McInnes’ entire schtick. But he also explicitly agreed with Youcis on her premise that “whites should be breeding, and breeding with other whites, and perpetuating the white race.” McInnes’ show was a cesspool, and his audience was following him through the sludge. Within a year of his first episode, he’d built an army of pissed-off patriots who hung on his every word. They were more of a cult than a fandom, and McInnes nurtured and exploited that atmosphere. He started referring to his viewers as “disciples,” and their meetups as a “movement.” And on May 26, 2016, he announced on his show that he’d given this movement of men a name. He called them the Proud Boys, and he likened them to a gang. “If there’s a gang and they’re called the fuckin’ Murderers or something, those guys are pussies. You know the most dangerous gangs? They have names like the Crybabies and the Mama’s Boys... those guys were fucking murderers,” he said. “That’s what we are. We’re the Proud Boys.” The show took on a new tone after the announcement. It wasn’t just a talk show anymore; it was a livestream of a fascist leader building out an army. Over the next four months, he shaped the Proud Boys’ structure and credo on air, along with input from his viewers, who made up the earliest members of his new group. Callers wanted to hear every detail of his vision for the Proud Boys. They wanted to know whom to associate with and what their ideology was. They wanted to know what tattoos to get. They wanted to know what to wear, when to masturbate, how to talk to their girlfriends. They wanted to know who they should be. McInnes spelled it all out, as if he were a lifestyle guru, and they clamored to join him. He gave them a simple uniform—the black Fred Perry polo with yellow trim. It’s a classic shirt, available in a variety of colors, that’s been widely popular among preppy hipsters, ska punks, and the rude boys of London for generations, with its sleek trimmed collar and a small laurel wreath logo on the breast. The Fred Perry brand is clean and cool and affordable and maintains plenty of recent pop culture flair: Amy Winehouse worked on a collection back in 2010, for example, and the sexy gentleman agent known as “Eggsy” in the 2014 film Kingsman: The Secret Service wore the black-and-yellow polo as he fought his way out of South London. But the shirt has also been taken up by other extremist movements over the years. The neo-Nazi skinheads of England adopted the polo in the late ’60s, and in the ’70s, just as Margaret Thatcher and the Tories took power, the skinheads brought their new fashionable style of fascism into the street for political rallies. By the ’80s, the Fred Perry polo had crossed the pond, where it was worn by white supremacist groups in the United States as Ronald Reagan was elected president. (McInnes was later questioned about the racist history of his gang’s polo, and he threatened to sue the reporter who made the connection.) McInnes and his viewers went over mockups of logo styles for the gang, including the letters PB surrounded by laurels and a rooster atop a weather vane pointing west, a reference to the Western chauvinist mantra. In one episode, he displayed an image of a Proud Boys logo concept one of the members sent him, a runic-style symbol. “This is a little ‘white power,’ uh, I’m not against it, but I dunno if you’d wear that to a Jay-Z show,” he said with a laugh. “But if you like that, that’s great.” In the end, the black-and-yellow color scheme and Fred Perry’s laurels stuck, a fact that the Fred Perry brand was not enthused about. In 2020 the company stopped selling its black-and-yellow polo in North America altogether, specifically to stop the Proud Boys from buying them. “It is incredibly frustrating that this group has appropriated our Black/Yellow/Yellow twin tipped shirt and subverted our Laurel Wreath to their own ends,” the company said in a prepared statement. “That association is something we must do our best to end.... To be absolutely clear, if you see any Proud Boys materials or products featuring our Laurel Wreath or any Black/Yellow/Yellow related items, they have absolutely nothing to do with us.” As the gang worked out their uniform and colors, McInnes was fine- tuning their ideology. In general he wanted the Proud Boys to follow the moral compass he established in his first episode: celebrate nationalism, reject multiculturalism and immigration, keep women at home, and punch anyone who disagrees. But callers wanted more specifics on their new belief system and, in particular, where McInnes placed them on the bigotry spectrum

چکیده فارسی

Aderall. این دیک شما را به یک تبر جنگی لعنتی تبدیل می کند. (همچنین باعث می شود که شما متعصبانه الاغ او را بخورید، بنابراین اگر او مربع است، بهتر است از آن اجتناب کنید.) بقیه توصیه های ما معمول است. هنگامی که اجازه دادید، هر کاری را انجام دهید، به جز تجاوز، و تقریباً او را بترسانید. این فیلم در سال 2005 در «مسئله جنسی» Vice منتشر شد، در کنار آثار منفورکننده دیگری مانند «من خیلی شاخدار»، تصویری ترسناک از عکس‌های یک عکاس جنگی «تکه‌های عراقی‌ها با صورت‌هایشان منفجر شد»، یک ویدیو و مقاله همراه درباره لگد شدن. توپ‌ها و مجموعه‌ای از مصاحبه‌ها با (عمدتا) باکره‌های نوجوان، همراه با لیست خریدی از لباس‌هایی که در آن زمان می‌پوشیدند. این همان محتوایی است که Vice را از یک مجله رایگان محلی به یک امپراتوری رسانه های دیجیتال تبدیل کرد که اکنون میلیون ها بازدیدکننده در ماه دارد، بنابراین این محتوایی است که صفحات و وب سایت آن را برای نزدیک به یک دهه پر کرده است. اما در پایان این دهه، Vice نیز در حال تبدیل شدن به یک نشریه جریان اصلی بود که پیرو کنوانسیون های رایج تر بود. ناگهان بنیانگذاران آن به سرمایه گذاران و عموم مردم پاسخ دادند و دیدگاه سرمقاله مک اینز بیشتر به یک تعهد تبدیل شد تا یک طرح تجاری قابل اجرا. تبلیغ‌کنندگان مانند همکاران مک‌اینز از محتوا ناراحت شدند. همانطور که الوی به مک گیل نیوز گفت: «توسعه یک کسب‌وکار سخت است، زمانی که انگار قرار نیست با تبلیغ‌کنندگان بزرگ‌تر، به‌ویژه در آمریکا، بازی را انجام دهید.» در سال 2008، اسمیت و آلوی راه خود را از مک اینز جدا کردند، او در یک مصاحبه بعدی به من گفت که "تفاوت های خلاقانه آنها را از هم جدا کرده است." امروزه، Vice Media Group یک عملیات خبری و فرهنگی قانونی در سراسر جهان است، با ارزش گذاری میلیاردی و سرمایه گذاری صدها میلیونی، که شامل معامله با دیزنی و مازاد ملک و مشارکت در مجموعه آن است. به نظر نمی رسد که روابط سابق مک اینز با شرکت بر انتخاب های روزانه تحریریه تأثیر بگذارد. چندین ویژگی Vice در سال‌های پس از خروج او، Proud Boys و McInnes را به شدت پوشش داده‌اند. اما آثار و میراث قبلی او و این سوال که با همه اینها چه باید کرد، هنوز اتاق خبر را آزار می دهد. کل کاتالوگ محتوای خداپسندانه او هنوز بیش از سیزده سال بعد در وب‌سایت Vice نمایش داده می‌شد، درست تا زمانی که در سال 2021 در مورد آن سوال پرسیدم. کمتر از دو هفته پس از تماسم با شرکت، «راهنمای معاون برای چیدن جوجه‌ها» تماس گرفتم. و دیگر آثار مک‌اینز از سایت حذف شدند و با این پیام جایگزین شدند: «به این نتیجه رسیده‌ایم که این مقاله با استانداردهای ویرایشی گروه رسانه‌ای معاونت مطابقت ندارد. حذف شده است.» یکی از سخنگویان معاون با ایمیل تایید کرد که آثار مک اینز حذف شده است. علاوه بر این، این نماینده گفت، مک اینز از زمانی که او را ترک کرده هیچ سهم یا نقش کاری در شرکت «به هیچ عنوان» نداشته است و امروز، شرکت «بر کار او نمی‌ایستد». در بخشی از این بیانیه آمده است: VICE و گاوین راه خود را در سال 2008 از هم جدا کردند - سال‌ها قبل از اینکه گاوین گروه Proud Boys را تأسیس کرد. VICE به صراحت برتری سفیدپوستان، نژادپرستی و هر شکلی از نفرت را محکوم می کند، نور بی باک و درخشان روزنامه نگاری برنده جوایز را بر افراط گرایی، گروه های حق بدخواه و نفرت در سراسر جهان تابیده است و یکی از فراگیرترین، متنوع ترین و متنوع ترین را ایجاد کرده است. شرکت های عادلانه در رسانه ها با این وجود، این جدایی اصلاً برای حرفه مک اینز رد صلاحیت نبود. برعکس، او یک مدیر رسانه ای بود که به ساخت برندی که جوانان آن را دوست داشتند کمک کرد و حالا دوباره به بازار بازگشت. هنوز مخاطبانی برای سطل زباله های بیش از حد مردانه او وجود داشت، و او تصمیم گرفت تا با فشار دادن بیشتر و سخت تر از همیشه در Vice پاکت را به تصویر بکشد. اما ابتدا، او نیاز داشت که مخاطبان خود را باز پس بگیرد. بنابراین او کمی از همه چیز امتحان کرد: او یک سایت در نهایت ناموفق برای محتوای خود به نام Street Carnage راه اندازی کرد، که Gawker در آن زمان آن را به عنوان یک رقیب Vice توصیف می کرد. او چند بازیگری و استندآپ کمدی انجام داد. او برای سایمون و شوستر خاطراتی نوشت با عنوان چگونه در انظار عمومی عصبانی شویم (که با عنوان The Death of Cool برای جلد شومیز آب خورده بود) که در آن «داستان‌های شدید اما واقعی» درباره خود تعریف کرد، «شامل دعواهای مستی، گروه‌های پانک شیطانی». ، بعدازظهرها با هروئین و سه نفری چند نفری.» او یک آژانس تبلیغاتی به نام Rooster را تأسیس کرد و در آنجا به راحتی به عنوان مدیر خلاقیت آن نشست تا زمانی که شرکت به حرف منفورانه‌ای که او برای کاتالوگ فکر در سال ۲۰۱۴ با عنوان «ترنس‌فوبیا کاملاً طبیعی است» نوشت، متوجه شد. مانند هر چیزی که مک اینز می نویسد، مقاله هرگز یک بار تظاهر به تسلیم شدن به برخی گفتمان های فکری گسترده تر نکرد. این تعصب محض بود، از طریق و آن، و فقط ارزش تکرار در اینجا را داشت تا بر عدم تحمل عمیقی که او در خود دارد تأکید کرد: «مشکل این است که به سادگی یک ولز که آرایش می‌کند؟» وقتی آنها را می بینم فکر می کنم. تو زن نیستی شما در بهترین حالت یک پسر بچه هستید. لعنت به الاغ این مقاله قبل از اینکه از سایت Thought Catalog پاک شود، چرخه اعتراض عمومی خود را برانگیخت و در کوتاه‌مدت، Rooster بیانیه‌ای منتشر کرد مبنی بر اینکه مک اینز در حال گرفتن "مرخصی نامحدود" است. با این حال مک اینز درس خود را نگرفت - ترنس هراسی و زن ستیزی بسیار بسیار بدتر می شد. سال بعد، گاوین مک‌اینز شو در کامپوند مدیا راه‌اندازی شد، یک وب‌سایت مبتنی بر اشتراک که میزبان تعداد انگشت شماری از برنامه‌های گفتگوی ارتجاعی دست راستی است که توسط آنتونی کومیا، شوک جوک شرم‌آور تأسیس شده بود. کومیا از کنسرت قبلی خود، نمایش محبوب Opie & Anthony، پس از یک فروپاشی نژادپرستانه در توییتر که در آن او درباره کشتن یک زن سیاه‌پوست که به گفته خودش در خیابان با او درگیر شده بود، خیال پردازی کرد. «حیوان خشن وحشی طعمه سفیدپوستان می شود. اهداف آسان این CUNT هیچ سرنخی ندارد که چقدر خوش شانس بوده است،» او به عنوان بخشی از یک رشته توییتی که اکنون حذف شده است، نوشت که منجر به تعلیق او از پلتفرم شد. این مردی است که مک اینز می خواست با او تجارت کند. آنها در اوایل سال 2015، زمانی که Compound Media هنوز در زیرزمین کومیا فعالیت می کرد، به نیروها پیوستند. تولید بودجه پایینی داشت، اما استانداردهای پایینی هم داشت - مکانی عالی برای اجرای بعدی مک اینز. می توانید ببینید که بنیاد پسران مغرور در اولین قسمت از برنامه The Gavin McInnes Show که به صورت آنلاین در 15 ژوئن 2015 پخش شد، شروع به شکل گیری کرد. نژادپرست یا جنسیتی نبود برای اثبات آن، او فهرستی از باورهای شخصی خود را در یک بخش به شدت نژادپرستانه و جنسیتی با عنوان «چگونه آمریکا را در 10 قدم آسان نجات دهیم» منتشر کرد. در بینش او از آمریکا، همه اسلحه دارند و آماده شلیک به غارتگران «در جریان شورش‌های فرگوسن، یا هر شورش لعنتی امسال» هستند. رفاه، که او آن را به «پول دادن به سیاه پوستان برای رها کردن دوست پسرشان» تشبیه کرد، لغو شد. مرزها بسته هستند، زیرا به گفته مک اینز، اگر فکر می‌کنید اکثر مهاجران عزیزانی هستند که فقط برای تمیز کردن خانه شما به اینجا می‌آیند، شما یک احمق هستید. و آمریکایی‌ها «زن خانه‌دار را ستایش می‌کنند»، زیرا او زنان شاغل را به دلیل کاهش نرخ باروری سرزنش می‌کند. او گفت: «همه دوستان دبیرستانی من، خاله‌هایشان مانند چای کیسه‌ای فاسد هستند، بدون بچه. "و آنها همینطور خواهند ماند." این فهرست به همین منوال ادامه دارد و هر نکته به اندازه نکته بعدی مذموم است. مک اینز گفت: «من یک شوونیست غربی هستم.» "من در تمام دنیا زندگی کرده ام. من بسیاری از فرهنگ‌های دیگر را می‌شناسم و می‌دانم که چقدر این فرهنگ‌ها را می‌خورند. چندفرهنگی بویی می دهد.» او با ارائه یک وحشت اخلاقی از خلقت خودش ادامه داد: «اگر می‌توانستیم شوونیست‌تر و مغرورتر باشیم و از دبیرستان‌های خودمان به خاطر پوشیدن پیراهن پرچم آمریکا به خانه فرستاده نشویم، یک موج می‌بینیم. اثر آن میهن پرستی، از چیزهای بسیار بیشتر آمریکایی. ما مکش نمی کنیم. ما برده داری را شروع نکردیم. ما به آن پایان دادیم بیایید کمی از خود راضی تر باشیم.» این رشته کلمات، همراه با تمام مراحلی که در فانتزی مک اینز برای آمریکا پیش بینی شده بود، بعداً به مجموعه ای از اصول راهنما برای پسران مغرور تبدیل شد. فرامین ملی‌گرایانه، زن‌ستیزانه و ضد مهاجر او یادآور لفاظی‌های برتری‌طلبانه سفیدپوستان بود که توسط گروه‌های به اصطلاح هویت‌گرا در اروپا مطرح می‌شد، که به دنبال پاکسازی نفرت دیرینه نسبت به مهاجران قهوه‌ای و حامیان لیبرال آنها با قرار دادن آنها به عنوان تهدیدی قریب‌الوقوع هستند. فرهنگ و سنت مدرن سفیدپوستان به طور خلاصه، شوونیسم غربی مک‌اینز واقعاً فقط تعصب قدیمی است، که لباس گفتمان روشنفکری بی‌آزاری پوشیده و در کنار یکسری تهدیدات مبهم وجودی صادر شده است: آنها به دنبال شما می‌آیند، شما را به خاطر میهن‌پرستی‌تان مورد آزار و اذیت قرار خواهند داد، و سپس آنها همه چیزهایی را که شما ساخته اید پاک می کنند. زمان مبارزه فرا رسیده است. او این بیانیه را تا حدی که به یک شعار یک خطی تبدیل شد، تکرار کرد و اکنون توسط هر عضو جدید در سازمان پسران مغرور خوانده می‌شود: «من یک شوونیست غربی هستم و از عذرخواهی برای ایجاد دنیای مدرن امتناع می‌کنم». مک اینز از همان ابتدا از نمایش خود برای تلقین به مخاطبانش استفاده کرد. او در حال ساختن هویت جمعی جدیدی برای آنها بود که با زبان خودشان کامل می شد، و از طریق مصاحبه با دری گردان از جنایتکاران تحقیرآمیز راست افراطی و ویدیوهای خشونت آمیز که در یوتیوب یافت، به آنها کمک بی پایانی از ایدئولوژی دفع کننده می داد. در یکی از قسمت‌هایی که تنها دو ماه از برنامه می‌گذرد، او میزبان میلو یانوپولوس، نویسنده سابق بریتبارت بود که به عنوان یک ترول نژادپرست متکبر معروف بود و دیوید دوک، جادوگر بزرگ سابق بدنام کوکلاکس کلان. مک‌اینز که در کنار یک کمدین سیاه‌پوست به نام کریس کاتن نشسته بود، دوک را به برنامه فراخواند تا نظر او را در مورد مجموعه‌ای تصادفی از اعلان‌ها، مانند مردانگی در مردان جوان، داشتن یک خواب خوب شبانه، و دانه‌های خوراکی مختلف بپرسد. این بخش قرار بود طعنه آمیزی داشته باشد - آیا این وحشیانه نیست که ما با دیوید دوک تماس گرفتیم و در مورد نان پرسیدیم!؟ - اما هیچ کس ایدئولوژی دوک را به چالش نکشید یا پیشنهاد نکرد که آنها در طرف مقابل توپ هستند. در واقع، مک اینز دوک را به خاطر تعداد بینندگانش در یوتیوب تحسین کرد، یک مصاحبه انسانی با سافت بال به او داد و با وصل کردن وب سایتش به این بخش پایان داد. او پلتفرم خود و مخاطبانش را به یک ایدئولوگ نفرت انگیز سپرده بود و تا پایان زمانش در سریال به این کار ادامه می داد. بیش از 407 قسمت، مک اینز میزبان برخی از نفرت انگیزترین افراط گرایان در بازی بود: ریچارد اسپنسر نئونازی بدنام. داریوش «روش» ولی زاده، فعال حقوق مردان و معذرت خواهی تجاوز جنسی، که زندگی حرفه ای خود را با زن ستیزی شدید بنا کرد (و اکنون مدعی است که از گذشته خود چشم پوشی کرده است). ترول نئونازی و مدافع نسل کشی اندرو "ویو" اورنهایمر، که سیاه پوستان و یهودیان را در برنامه "نامطلوب" خواند. تامی رابینسون، که به عنوان پر سر و صداترین اسلام هراس بریتانیایی کار کرد. و ده‌ها ده‌ها تن از مینسلبریتی‌های به اصطلاح راست آلت - مرتجعین جناح راست و برتری‌طلبان سفیدپوست که تقریباً همزمان با مک‌اینز به شهرت رسیدند. نمایش او عملاً به عنوان یک مگافون برای جنایتکاران نژادپرست عمل می کرد، که در غیر این صورت برای دستیابی به مخاطبان اصلی با مشکل مواجه می شدند. دوک و اسپنسر فرصت زیادی برای پخش ایدئولوژی خود در شبکه های اصلی پیدا نکردند. نمایش مک‌اینز نزدیک‌ترین نمایشی بود که آنها می‌توانستند به مخاطبان معمولی داشته باشند. و نمایش موفقیت آمیز بود. در زمانی که رسانه‌های مبتنی بر اشتراک عادی نبود، مک‌اینز یک گاو نقدی برای Compound Media بود. این شرکت حدود دوازده هزار مشترک ماهانه با نرخ ماهیانه 8.95 دلار داشت، و همانطور که یک منبع نزدیک به شرکت در آن زمان به من گفت، مک اینز در یک نقطه حداقل نیمی از بینندگان روزانه شرکت را جذب می کرد، بیشتر از پرچمدار Cumia. نشان می دهد. در همین حال، دنبال‌کنندگان آنلاین مک‌اینز در حال تبدیل شدن به یک جامعه واقعی بود، تا جایی که بینندگان شروع به حضور برای نوشیدن با او در استودیو کردند. Compound Media درست پس از امضای مک‌اینز از زیرزمین Cumia به فضای خود در W. 35th Street در منهتن نقل مکان کرده بود، و در اوایل سال 2016 پسران طرفدار کافی در اطراف آویزان بودند که میزبانان پلتفرم شروع به مهمانی با مخاطبان خود در یک بار در آن طرف خیابان کردند. . مهمانی های مک اینز فقط نوشیدنی بعد از کار با طرفداران نبود. آنها امور عجیب و تشریفاتی بودند. او آن‌ها را به «ملاقات شوالیه‌های کلمب» تشبیه کرد که به سازمان قدیمی برادری کاتولیک اشاره می‌کرد، اما به من گفت که نسخه او حاوی «تعدادی آدم در حال نوشیدن آبجو و جوک‌های کثیف» است. آن‌ها هول می‌کردند و کوکائین را حمل می‌کردند، و سپس مک‌اینز نسخه‌ای از مرگ غرب پت بوکانان را بیرون می‌کشید و برایشان تبلیغ می‌کرد. او در مراسمی در سال 2017 برای آنها خواند: "غرب برده داری را اختراع نکرد، اما به تنهایی برده داری را لغو کرد." "زمان عذرخواهی گذشته است." مرگ غرب کتاب مورد علاقه مک اینز برای موعظه در بار است و به عنوان پایه و اساس مفهوم شوونیسم غربی و پسران مغرور عمل می کند. این یک متن مرجع تقریباً کتاب مقدس برای نژادپرستان است که به اثبات تئوری توطئه اختصاص داده شده است که افراد قهوه ای در چند دهه آینده جایگزین جمعیت سفیدپوست غربی - که کتاب آن را "بزرگترین تمدن تاریخ" می نامد - خواهد بود. بوکانن برای دهه‌ها یکی از تاثیرگذارترین رهبران فکری محافظه‌کار در آمریکا، متحد چندین رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه بوده است که توسط مدیر سابق ارتباطات او به‌عنوان «پیشگام چشم‌اندازی که ترامپ در آن اجرا کرد و برنده شد» توصیف کرد. بوکانان در طول دوران درخشان نویسندگی خود تعصب آشکاری را در شبه علم مطرح کرده است که اغلب شامل نرخ باروری مردان و مهاجرت می شود تا استدلال کند که مردان سفیدپوست به معنای واقعی کلمه با افراد قهوه ای جایگزین می شوند. در کتاب خودکشی یک ابرقدرت در سال 2011، او از تنوع در آمریکا ابراز تاسف کرد و استدلال کرد که این کشور "از نظر قومی، فرهنگی، اخلاقی و سیاسی در حال تجزیه است." اتحادیه ضد افترا او را به عنوان یک "متعصب پشیمان" توصیف می کند که "یهودیان و اقلیت ها را اهریمنی می کند و آشکارا به برتری طلبان سفیدپوست وابسته است." او شاهد افزایش محبوبیت در دوره ترامپ در میان افراط‌گرایان بود که به آثار او احترام می‌گذارند زیرا مسیری روشنفکرانه را برای بحث‌های برتری‌طلب سفیدپوستان فراهم می‌کنند، بدون اینکه هرگز مجبور نباشند اعلام کنند «من نژادپرست هستم». جونا گلدبرگ، مقاله‌نویس محافظه‌کار، این تاکتیک را در یک پست وبلاگی در سال 2002 به خوبی توضیح داد: «او گوشت قرمز را به افراط‌گرایان عرضه می‌کند در حالی که [در همان زمان] به خود اجازه می‌دهد تا در وهله اول حرف‌های بحث برانگیز را انکار کند. این شاهکار بدی نیست اینکه بتوانید چیزی بگویید که تشویق نژادپرستان و متعصبان را برانگیزد بدون اینکه از نظر فنی چیزی بگوییم نژادپرستانه یا متعصبانه، یک هدیه عالی است، زیرا نمی خواهید کلمه بهتری داشته باشید. مسلماً هیچ شاگردی بهتر از مک اینز در این تاکتیک وجود ندارد. او به پیروان خود یاد داد که چگونه در مورد تعصب خجالتی باشند و هر آنچه را که می گویند به عنوان یک بحث منطقی یا طنز غیرجدی در نظر بگیرند. در هر چیزی که او می‌گوید، عنصری از چشم‌چرخ کردن، متلک کردن یا ترول کردن وجود دارد، که به او همان حس انکار قابل قبولی را می‌دهد که کمدین‌ها دوست دارند وقتی شوخی‌هایشان محبوب نیست ادعا کنند (اگرچه اکثر کمدین‌ها گروهی را اداره نمی‌کنند). او تا به امروز استدلال می کند که پسران مغرور بر اساس یک دکترین نژادپرستانه ساخته نشده اند، و با این حال در هر قسمت از برنامه اش - که هنوز هم از زمان نوشتن این مقاله برای مشاهده آنلاین در دسترس هستند - او آشکارا به پیروان خود آموزش می داد که نژادپرستی، برتری سفیدپوستان و زن ستیزی خشونت آمیز بازیچه های خنده داری بود و این انتقاد برای گریه های لیبرال بود. او اغلب سیاه‌پوستان را با نخستی‌سانان مقایسه می‌کرد و در یکی از قسمت‌ها گفت: "میمون مورد علاقه من باید باراک اوباما باشد... او مرد مورد علاقه من است." او از ترنس ها به عنوان «مردان جنسیتی» یاد می کرد و مدام در مورد تجاوز به عنف شوخی می کرد. او یک بار از این تلقین که سلام نازی ها توهین آمیز است ناامید شد و چند نفر را به سمت بالا پرتاب کرد و گفت: «این اشتباه نیست، معامله بزرگ لعنتی! Sieg Heil! Sieg Heil! Sieg heil!» در طول مصاحبه با امیلی یوسیس، ملی‌گرای سفیدپوست، او چهارده کلمه را خواند، یک شعار برتری طلبانه سفیدپوستان که کاملاً بی شباهت به شعار خود برای پسران مغرور نیست: "ما باید موجودیت مردم خود و آینده کودکان سفیدپوست را تضمین کنیم." هر دو در طول مصاحبه حالت طعنه آمیز و رفتاری خندان داشتند، گویی آنچه می گویند می تواند (اما نه!) یک شوخی باشد. این تمام کار مک اینس است. اما او همچنین صراحتاً با این فرضیه یوسیس موافقت کرد که "سفیدپوستان باید تولید مثل کنند و با سفیدپوستان دیگر تولید مثل کنند و نژاد سفید را تداوم بخشند." نمایش مک اینز یک آبگیر بود و مخاطبانش او را از میان لجن دنبال می کردند. در عرض یک سال از اولین اپیزودش، او ارتشی از میهن پرستان خشمگین ساخته بود که به تک تک کلمات او وابسته بودند. آنها بیشتر یک فرقه بودند تا یک هوادار، و مک اینز آن فضا را پرورش داد و از آن بهره برد. او شروع کرد به تماشاگرانش به عنوان "شاگرد" و ملاقات آنها را "جنبش". و در 26 می 2016، او در برنامه خود اعلام کرد که نامی برای این جنبش مردانه گذاشته است. او آنها را پسران مغرور نامید و آنها را به یک باند تشبیه کرد. «اگر باندی وجود داشته باشد و به آن‌ها قاتل لعنتی یا چیز دیگری گفته شود، آن بچه‌ها گربه‌ها هستند. خطرناک ترین باندها را می شناسید؟ آنها نام هایی مانند Crybabies و Mama's Boys دارند... آن بچه ها قاتل های لعنتی بودند.» «این چیزی است که ما هستیم. ما پسران مغرور هستیم.» این نمایش پس از اعلام لحن جدیدی به خود گرفت. این دیگر فقط یک برنامه گفتگو نبود. این پخش زنده از یک رهبر فاشیست بود که یک ارتش را تشکیل می داد. در طول چهار ماه بعد، او ساختار و باور پسران مغرور را به همراه نظرات بینندگانش که اولین اعضای گروه جدیدش را تشکیل می‌دادند، شکل داد. تماس گیرندگان می خواستند تمام جزئیات دیدگاه او را برای پسران مغرور بشنوند. آنها می خواستند بدانند که با چه کسی معاشرت کنند و ایدئولوژی آنها چیست. آنها می خواستند بدانند چه خالکوبی باید انجام دهند. آنها می خواستند بدانند چه بپوشند، چه زمانی خودارضایی کنند، چگونه با دوست دخترشان صحبت کنند. آنها می خواستند بدانند چه کسانی باید باشند. مک اینز همه چیز را هجی کرد، انگار که او یک گورو سبک زندگی است، و آنها فریاد زدند که به او بپیوندند. او یک یونیفرم ساده به آنها داد - چوگان سیاه فرد پری با تزئینات زرد. این یک پیراهن کلاسیک است که در رنگ‌های مختلف موجود است، که با یقه براق و آرم تاج گل لور کوچک روی سینه، نسل‌ها در میان هیپسترها، اسکای پانک‌ها و پسران بداخلاق لندن بسیار محبوب بوده است. برند فرد پری تمیز و باحال و مقرون به صرفه است و بسیاری از ویژگی‌های فرهنگ پاپ اخیر را حفظ می‌کند: به عنوان مثال، امی واینهاوس در سال 2010 روی مجموعه‌ای کار کرد و عامل جنتلمن سکسی معروف به "Eggsy" در سال 2014 در فیلم Kingsman: The Secret. سرویس چوگان سیاه و زرد را در حالی که از لندن جنوبی می جنگید پوشید. اما این پیراهن توسط سایر جنبش‌های افراطی نیز طی سال‌ها مورد توجه قرار گرفته است. اسکین هدهای نئونازی انگلستان در اواخر دهه 60 چوگان را پذیرفتند و در دهه 70، درست زمانی که مارگارت تاچر و محافظه‌کاران قدرت را به دست گرفتند، اسکین‌هدها سبک جدید فاشیسم مد روز خود را برای تجمعات سیاسی به خیابان‌ها آوردند. در دهه 80، چوگان فرد پری از حوض عبور کرده بود، جایی که گروه های برتری طلب سفیدپوست در ایالات متحده از آن استفاده می کردند، زیرا رونالد ریگان به عنوان رئیس جمهور انتخاب شد. (مک اینز بعداً در مورد تاریخچه نژادپرستانه چوگان باندش مورد سوال قرار گرفت و او تهدید کرد که از خبرنگاری که ارتباط برقرار کرده بود شکایت خواهد کرد.) مک اینز و بینندگانش ماکت هایی از سبک های لوگوی باند را بررسی کردند، از جمله حروف PB احاطه شده توسط لور و یک خروس بر فراز یک بادگیر که به سمت غرب می رود، اشاره ای به شعار شوونیست غربی. در یک قسمت، او تصویری از مفهوم لوگوی Proud Boys را که یکی از اعضا برای او فرستاده بود، به نمایش گذاشت، نمادی به سبک رونیک. او با خنده گفت: «این یک «قدرت سفید» کوچک است، اوه، من با آن مخالف نیستم، اما نمی‌دانم که آیا آن را در یک برنامه Jay-Z بپوشید یا نه. "اما اگر آن را دوست دارید، عالی است." در نهایت، طرح رنگ مشکی و زرد و افتخارات فرد پری ماندگار شد، واقعیتی که برند فرد پری مشتاق آن نبود. در سال 2020، این شرکت فروش چوگان سیاه و زرد خود را در آمریکای شمالی به طور کلی متوقف کرد، مخصوصاً برای جلوگیری از خرید آنها توسط Proud Boys. این شرکت در بیانیه‌ای اعلام کرد: «بسیار ناامیدکننده است که این گروه پیراهن دوقلوی مشکی/زرد/زرد ما را تصاحب کرده و تاج گل لورل ما را به انتهای خود واژگون کرده‌اند. "این ارتباط چیزی است که ما باید تمام تلاش خود را برای پایان دادن به آن انجام دهیم... برای اینکه کاملاً واضح باشد، اگر مواد یا محصولات Proud Boys حاوی تاج گل لورل ما یا هر آیتم مرتبط سیاه/زرد/زرد را مشاهده کردید، آنها مطلقاً هیچ کاری ندارند. با ما." همانطور که باند یونیفرم و رنگ های خود را درست می کرد، مک اینز در حال تنظیم ایدئولوژی آنها بود. به طور کلی او می‌خواست که پسران مغرور از قطب‌نمای اخلاقی او پیروی کنند: ملی‌گرایی را جشن بگیرند، چندفرهنگی‌گرایی و مهاجرت را رد کنند، زنان را در خانه نگه دارند، و هر کسی را که موافق نیست مشت بزنند. اما تماس‌گیرندگان جزئیات بیشتری در مورد سیستم اعتقادی جدید خود و به‌ویژه جایی که مک‌اینز آنها را در طیف تعصب قرار می‌دهد می‌خواستند