لایب سان

On the night of November 3, 2002, in the remote Marib desert of Yemen, an automobile carrying a senior Al Qaeda leader suddenly exploded. The automobile had been destroyed by a Hellfire missile fired from a Central Intelligence Agency (CIA) RQ-1A Predator drone flying thousands of feet above, controlled from a clandestine site hundreds of miles away in Djibouti. The attack ushered in a new age of robotic air warfare.The use of robotic aircraft long predates the recent wars in the Middle East and can be traced back to before World War II. The first attempts at pilotless aircraft took place in 1917 with early experiments in radio control and inertial guidance. The first practical drone aircraft were used as targets for training antiaircraft gunners. World War II saw the first attempts to use assault drones in combat, but this technology evolved mainly in the direction of guided missiles. By the 1950s, drones had been adapted to conduct aerial reconnaissance, which would become their principal mission for the next half century. The first large-scale use of UAVs (unmanned aerial vehicles) was during the Vietnam War where they flew thousands of spy missions too hazardous for manned reconnaissance aircraft. With the arrival of new technologies such as digital cameras, satellite navigation, and computer microprocessors, the capabilities of the robotic aircraft have increased enormously. Their variety has increased as well, from mini-UAVs the size of a model airplane to endurance UAVs with the wingspan of a modern jumbo jet. Indeed, the capabilities of UAVs have developed to such a point that many air forces today are wondering if robotic aircraft will replace piloted aircraft in the next generation of warplanes. In spite of their advances, robotic aircraft are still in their infancy. This book will examine the dawn of robotic air warfare.

چکیده فارسی

در شب 3 نوامبر 2002، در صحرای دورافتاده مارب یمن، یک خودروی حامل یکی از رهبران ارشد القاعده ناگهان منفجر شد. این خودرو توسط موشک هلفایر شلیک شده از پهپاد RQ-1A Predator آژانس اطلاعات مرکزی (سیا) که هزاران فوت بالاتر از آن پرواز می کرد و از یک مکان مخفی صدها مایل دورتر در جیبوتی کنترل می شد، منهدم شد. این حمله عصر جدیدی از جنگ هوایی رباتیک را آغاز کرد. استفاده از هواپیماهای رباتیک مدت ها قبل از جنگ های اخیر در خاورمیانه است و می توان آن را به قبل از جنگ جهانی دوم ردیابی کرد. اولین تلاش ها برای هواپیماهای بدون خلبان در سال 1917 با آزمایش های اولیه در کنترل رادیویی و هدایت اینرسی انجام شد. اولین هواپیماهای بدون سرنشین عملی به عنوان اهدافی برای آموزش توپچی های ضد هوایی مورد استفاده قرار گرفتند. در جنگ جهانی دوم اولین تلاش‌ها برای استفاده از پهپادهای تهاجمی در نبرد انجام شد، اما این فناوری عمدتاً در جهت موشک‌های هدایت شونده تکامل یافت. در دهه 1950، پهپادها برای انجام اکتشافات هوایی، که ماموریت اصلی آنها برای نیم قرن آینده خواهد بود، سازگار شده بودند. اولین استفاده در مقیاس بزرگ از پهپادها (وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین) در طول جنگ ویتنام بود که در آن هزاران ماموریت جاسوسی برای هواپیماهای شناسایی سرنشین دار بسیار خطرناک بودند. با ورود فناوری‌های جدید مانند دوربین‌های دیجیتال، ناوبری ماهواره‌ای و ریزپردازنده‌های کامپیوتری، قابلیت‌های این هواپیمای رباتیک به شدت افزایش یافته است. تنوع آنها نیز افزایش یافته است، از پهپادهای کوچک به اندازه یک هواپیمای مدل گرفته تا پهپادهای استقامتی با طول بالهای یک جامبو جت مدرن. در واقع، قابلیت‌های پهپادها به حدی توسعه یافته است که امروزه بسیاری از نیروهای هوایی به این فکر می‌کنند که آیا هواپیماهای روباتیک جایگزین هواپیماهای خلبانی در نسل بعدی هواپیماهای جنگی خواهند شد یا خیر. علیرغم پیشرفت هایشان، هواپیماهای رباتیک هنوز در مراحل ابتدایی خود هستند. این کتاب به بررسی طلوع جنگ هوایی روباتیک می پردازد.