لایب سان

This Atom Bomb in Me traces what it felt like to grow up suffused with American nuclear culture in and around the atomic city of Oak Ridge, Tennessee. As a secret city during the Manhattan Project, Oak Ridge enriched the uranium that powered Little Boy, the bomb that destroyed Hiroshima. The city was a major nuclear production site throughout the Cold War, adding something to each and every bomb in the United States arsenal. Even today, Oak Ridge contains the world's largest supply of fissionable uranium. The granddaughter of an atomic courier, Lindsey A. Freeman turns a critical yet nostalgic eye to the place where her family was sent as part of a covert government plan. Theirs was a city devoted to nuclear science within a larger America obsessed with its nuclear prowess. Through memories, mysterious photographs, and uncanny childhood toys, she shows how Reagan-era politics and nuclear culture irradiated the late twentieth century. Alternately tender and alarming, her book takes a Geiger counter to recent history, reading the half-life of the atomic past as it resonates in our tense nuclear present.

چکیده فارسی

این بمب اتمی در من آنچه را که با فرهنگ هسته‌ای آمریکا در داخل و اطراف شهر اتمی اوک ریج، تنسی بزرگ می‌شد، نشان می‌دهد. اوک ریج به عنوان یک شهر مخفی در طول پروژه منهتن، اورانیومی را غنی‌سازی کرد که انرژی پسر کوچک را تامین کرد، بمبی که هیروشیما را ویران کرد. این شهر یک سایت اصلی تولید هسته ای در طول جنگ سرد بود و به هر بمبی در زرادخانه ایالات متحده چیزی اضافه می کرد. حتی امروزه، Oak Ridge دارای بزرگترین منبع اورانیوم شکافت پذیر جهان است. لیندزی آ. فریمن، نوه یک پیک اتمی، نگاهی انتقادی و در عین حال نوستالژیک به مکانی می‌چرخاند که خانواده‌اش به عنوان بخشی از یک برنامه مخفی دولتی در آنجا فرستاده شده بودند. شهر آنها شهری اختصاص داده شده به علم هسته ای در آمریکای بزرگتر بود که به قدرت هسته ای خود وسواس داشت. او از طریق خاطرات، عکس‌های مرموز، و اسباب‌بازی‌های عجیب دوران کودکی نشان می‌دهد که چگونه سیاست و فرهنگ هسته‌ای دوران ریگان در اواخر قرن بیستم تابش کرد. کتاب او که متناوباً حساس و هشداردهنده است، یک تقابل گایگر با تاریخ اخیر دارد و نیمه عمر گذشته اتمی را در حال طنین‌اندازی در حال پرتنش هسته‌ای ما می‌خواند.