لایب سان

How do converts to a religion come to feel an attachment to it? The New Muslims of Post-Conquest Iran answers this important question for Iran by focusing on the role of memory and its revision and erasure in the ninth to eleventh centuries. During this period, the descendants of the Persian imperial, religious, and historiographical traditions not only wrote themselves into starkly different early Arabic and Islamic accounts of the past but also systematically suppressed much knowledge about pre-Islamic history. The result was both a new “Persian” ethnic identity and the pairing of Islam with other loyalties and affiliations, including family, locale, and sect. This pioneering study examines revisions to memory in a wide range of cases, from Iran's imperial and administrative heritage to the Prophet Muhammad's stalwart Persian companion, Salman al-Farisi, and to memory of Iranian scholars, soldiers, and rulers in the mid-seventh century. Through these renegotiations, Iranians developed a sense of Islam as an authentically Iranian religion, as they simultaneously shaped the broader historiographic tradition in Arabic and Persian.

چکیده فارسی

چگونه افرادی که به یک دین گرویده اند به آن دلبستگی پیدا می کنند؟ تازه مسلمانان ایران پس از فتح با تمرکز بر نقش حافظه و بازنگری و محو آن در قرون نهم تا یازدهم به این پرسش مهم برای ایران پاسخ می دهد. در این دوره، فرزندان سنت‌های امپراتوری، مذهبی و تاریخ‌نگاری ایرانی، نه تنها خود را در گزارش‌های کاملاً متفاوت اولیه عربی و اسلامی از گذشته نوشتند، بلکه به طور سیستماتیک بسیاری از دانش‌های مربوط به تاریخ پیش از اسلام را نیز سرکوب کردند. نتیجه هم هویت قومی جدید «فارسی» و هم جفت شدن اسلام با سایر وفاداری ها و وابستگی ها از جمله خانواده، محله و فرقه بود. این مطالعه پیشگام، تجدید نظر در حافظه را در طیف وسیعی از موارد، از میراث امپراتوری و اداری ایران گرفته تا صحابی پارسی پیروز حضرت محمد (ص)، سلمان الفارسی، و تا خاطره علما، سربازان و فرمانروایان ایرانی در اواسط قرن هفتم بررسی می‌کند. . از طریق این مذاکرات مجدد، ایرانیان احساس اسلام را به عنوان یک دین اصیل ایرانی توسعه دادند، زیرا آنها به طور همزمان سنت تاریخ نگاری گسترده تری را در عربی و فارسی شکل دادند.