لایب سان

Two centuries ago, the Prussian general and military theorist Carl von Clausewitz crafted a workmanlike yet seminal ‘‘general concept of strategy,’’ which he defined as ‘‘the use of an engagement for the purpose of the war.’’ This is strategy for the battlefield commander. Clausewitz scopes out from this narrowcast vision of battle as a compact, self-contained event that advances political aims. Yet strategy also involves coordinating engagements, ‘‘each of them with the others in order to further the object of the war.’’1 In current US military parlance, the responsibility for relating one engagement to the next for political purposes is the province of ‘‘operational,’’ theater-level commanders. But by consciously limiting his field of view to the ‘‘conduct of war,’’ Clausewitz excludes a range of critical endeavors from his treatise. He terms these ‘‘preparations for war’’—namely, the processes of raising, training, equipping, moving, and sustaining armed forces.2 He acknowledges their existence, then sets them aside.

چکیده فارسی

دو قرن پیش، ژنرال پروس و نظریه‌پرداز نظامی کارل فون کلاوزویتز، «مفهوم کلی استراتژی» را طراحی کرد که مانند «مفهوم کلی استراتژی» است، که او آن را «استفاده از درگیری برای اهداف جنگ» تعریف کرد. این استراتژی برای فرمانده میدان جنگ است. کلاوزویتز از این دیدگاه محدود از نبرد به عنوان یک رویداد فشرده و مستقل که اهداف سیاسی را پیش می برد بیرون می آید. با این حال، استراتژی همچنین شامل هماهنگ کردن درگیری‌ها، "هر یک از آنها با دیگران به منظور پیشبرد هدف جنگ" است. در اصطلاح نظامی کنونی ایالات متحده، مسئولیت مرتبط کردن یک درگیری به دیگری برای اهداف سیاسی بر عهده استان است. "عملیاتی" فرماندهان در سطح تئاتر. اما کلاوزویتز با محدود کردن آگاهانه میدان دید خود به «انجام جنگ»، طیفی از تلاش‌های انتقادی را از رساله خود حذف می‌کند. او این را «آماده‌سازی برای جنگ» می‌نامد، یعنی فرآیندهای افزایش، آموزش، تجهیز، حرکت و حفظ نیروهای مسلح. او وجود آنها را تصدیق می‌کند، سپس آنها را کنار می‌گذارد.