لایب سان

Rada scans the room, following the sound of her voice.
‘I’m here, I’m here, I’m here, I’m here,’ the woman repeats softly, until Rada
stops searching.
Her eye level is too high and it’s focused too much to the left, more in line
with the bird poo on the window that has eroded over the past three days with
the rain.
The woman sighs gently from her seat on the window ledge that overlooks the
college campus. She entered this university hospital feeling so hopeful that she
could be healed, but instead, after six months, she feels like a lab rat, poked and
prodded at by scientists and doctors in increasingly desperate efforts to
understand her condition.
She has been diagnosed with a rare complex genetic disorder that causes the
chromosomes in her body to fade away. They are not self-destructing or breaking
down, they are not even mutating – her organ functions all appear perfectly
normal; all tests indicate that everything is fine and healthy. To put it simply,
she’s disappearing, but she’s still here.
Her disappearing was gradual at first. Barely noticeable. There was a lot of,
‘Oh, I didn’t see you there,’ a lot of misjudging her edges, bumping against her
shoulders, stepping on her toes, but it didn’t ring any alarm bells. Not at first.
She faded in equal measure. It wasn’t a missing hand or a missing toe

چکیده فارسی

رادا به دنبال صدای صدایش اتاق را اسکن می کند.
زن به آرامی تکرار می کند: "من اینجا هستم، من اینجا هستم، من اینجا هستم" تا رادا
جستجو را متوقف می کند.
سطح چشم او خیلی بالاست و بیش از حد به سمت چپ، بیشتر در خط متمرکز شده است
با پوف پرنده روی پنجره که طی سه روز گذشته با
فرسایش یافته است باران.
زن به آرامی از روی صندلی خود روی لبه پنجره که مشرف به
است آه می کشد پردیس کالج او با احساس امیدواری وارد این بیمارستان دانشگاهی شد که
می تواند شفا پیدا کند، اما در عوض، پس از شش ماه، او احساس می کند مانند یک موش آزمایشگاهی، نوک می زند و
توسط دانشمندان و پزشکان در تلاش های مذبوحانه فزاینده ای برای
تشویق شد شرایط او را درک کنید.
او با یک اختلال ژنتیکی پیچیده نادر تشخیص داده شده است که باعث
می شود کروموزوم های بدنش محو شوند. آنها خود ویرانگر یا شکستن نیستند
پایین، آنها حتی جهش نمی یابند - عملکرد اندام او همه کاملاً به نظر می رسد
معمولی؛ همه آزمایش ها نشان می دهد که همه چیز خوب و سالم است. به بیان ساده،
او در حال ناپدید شدن است، اما او هنوز اینجاست.
ناپدید شدن او در ابتدا تدریجی بود. به سختی قابل توجه است.
زیاد بود "اوه، من تو را آنجا ندیدم"، بسیاری از لبه های او قضاوت نادرست می کنند، به او برخورد می کنند
شانه ها، پا گذاشتن روی انگشتان پا، اما هیچ زنگ خطری را به صدا در نیاورد. در ابتدا نه.
او به همان اندازه محو شد. دست یا انگشت گم شده نبود