لایب سان

The religiousness is man's relationship toward his soul, toward his divine essence. A condition for the true religiousness is a true understanding of the nature of the consciousness itself we perceive and function with.

Our awareness of existence determines how our religiousness will relate to life, culture, and the development of civilization. It is all connected.

Religions have always played a dual role. The first one is to absorb man's aspiration toward the divine, toward the consciousness of one's soul, and the other one is to fuel the development of culture and civilization.

Man's aspiration toward his divine essence has always been his most powerful tendency but has been insufficiently brought to awareness and harmonized with practical life and the challenges it brings forth. For that reason, the aspiration toward the divine has often been too pronounced in religions and, in effect, hindered the growth of civilization. Often enough, a tendency to develop the civilization proved to be too strong and impeded most religious aspirations.

The correct employment of religiousness would be to balance out the consciousness of man's soul with the conditions of this world and express it harmoniously.

A harmonious expression of the consciousness of his divine essence, man expresses through culture and development of civilization, and not a mere dedication to the divine. Religious commitment should act as the inspiration for the proper functioning in this world.

Scientific development should help the consciousness of the soul to express itself precisely in this world. The consciousness of our soul is so vast and comprehensive that man's limited body and mind cannot encompass it in one take, even less so, express it.
 

چکیده فارسی

مذهب، رابطه انسان با روح خود، با ذات الهی خود است. شرط دینداری واقعی، درک واقعی ماهیت خود آگاهی است که ما درک می کنیم و با آن عمل می کنیم.

آگاهی ما از هستی تعیین می کند که دینداری ما چگونه با زندگی، فرهنگ و توسعه تمدن ارتباط خواهد داشت. همه چیز متصل است.

ادیان همیشه نقش دوگانه ای داشته اند. اول جذب آرمان انسان به سوی امر الهی، به سوی آگاهی نفس، و دیگری دامن زدن به توسعه فرهنگ و تمدن است.

آرزوی انسان به ذات الهی همواره قوی ترین گرایش او بوده است، اما به اندازه کافی با زندگی عملی و چالش های ناشی از آن هماهنگ نشده است. به همین دلیل، آرزوی خدایی اغلب در ادیان بارز بوده و در واقع مانع رشد تمدن شده است. اغلب به اندازه کافی، تمایل به توسعه تمدن بیش از حد قوی بود و مانع از بسیاری از آرزوهای مذهبی شد.

به کارگیری صحیح دینداری این است که شعور روح انسان را با شرایط این دنیا متعادل کند و آن را هماهنگ بیان کند.

انسان بیانی هماهنگ از آگاهی ذات الهی خود را از طریق فرهنگ و توسعه تمدن بیان می کند و نه صرفاً وقف الهی. تعهد مذهبی باید به عنوان الهام بخش برای عملکرد صحیح در این جهان عمل کند.

رشد علمی باید به آگاهی روح کمک کند تا خود را دقیقاً در این جهان بیان کند. آگاهی روح ما آنقدر وسیع و جامع است که جسم و ذهن محدود انسان نمی تواند آن را در یک برداشت احاطه کند، حتی کمتر آن را بیان کند.