لایب سان

After the re-emergence of the tradition of virtue ethics in the early 1980s Reinhold Niebuhr has often served as a foil for authors who locate themselves in that tradition. However, this exercise has often proved controversial. This collection of essays continues this work, across a wide range of subjects, with the aim of avoiding some of the polemics that have previously accompanied it.

The central thesis of this book is that putting the work of Reinhold Niebuhr and Christian realism in dialogue with contemporary virtue theory is a profitable undertaking. An introductory essay argues against locating Niebuhr as a consequentialist and in favour of thinking of his work in terms of a dispositional ethics Contributors take different positions on whether Niebuhr’s dispositional ethics should be considered a form of virtue ethics or an alternative to virtue ethics. Several of the articles relate Niebuhr and Christian realism to particular virtues. Throughout there is an appreciation of the ways in which any Niebuhrian approach to dispositional ethics or virtue must be shaped by a sense of tragedy, paradox, or irony. The most moral disposition will be one which includes doubts about its own virtue.

This volume allows for a repositioning of Niebuhr in the context of contemporary moral theory as well as a rereading of the tradition of virtue ethics in the light of a distinctly Protestant, Christian realist and paradoxical view of virtue. As a result, it will be of great interest to scholars of Niebuhr and Christian Ethics and scholars working in Moral Philosophy and the Philosophy of Religion more generally.

چکیده فارسی

بعد از ظهور مجدد سنت اخلاق فضیلت در اوایل دهه 1980، راینهولد نیبور اغلب به عنوان ورقه ای برای نویسندگانی که خود را در آن سنت قرار می دهند، عمل کرده است. با این حال، این تمرین اغلب بحث برانگیز بوده است. این مجموعه مقالات، این کار را در طیف وسیعی از موضوعات، با هدف اجتناب از برخی بحث‌هایی که قبلاً همراه آن بوده است، ادامه می‌دهد.

تز اصلی این کتاب این است که قرار دادن کار راینهولد نیبور و رئالیسم مسیحی در گفتگو با نظریه فضیلت معاصر، کاری سودآور است. مقاله‌ای مقدماتی در مخالفت با قرار دادن نیبور به‌عنوان یک نتیجه‌گرا و به نفع اندیشیدن به کار او بر اساس اخلاق مداری استدلال می‌کند. مشارکت‌کنندگان در مورد اینکه آیا اخلاق منشی نیبور باید شکلی از اخلاق فضیلت تلقی شود یا جایگزینی برای اخلاق فضیلتی، مواضع متفاوتی اتخاذ می‌کنند. چندین مقاله نیبور و رئالیسم مسیحی را به فضایل خاصی مرتبط می‌کنند. در سرتاسر روش هایی که هر رویکرد نیبوری به اخلاق یا فضیلت گرایشی باید با حس تراژدی، پارادوکس یا کنایه شکل بگیرد، قدردانی می شود. اخلاقی ترین حالت آن است که در آن شک و تردید در فضیلت خود باشد.

این جلد امکان جابجایی نیبور را در زمینه نظریه اخلاقی معاصر و نیز بازخوانی سنت اخلاق فضیلت در پرتو دیدگاهی کاملاً پروتستانی، رئالیستی مسیحی و متناقض از فضیلت را فراهم می کند. در نتیجه، برای محققان نیبور و اخلاق مسیحی و محققانی که در فلسفه اخلاق و فلسفه دین به طور کلی تر کار می کنند، بسیار جالب خواهد بود.