لایب سان

There is no greater testament to Emmanuel Levinas’ reputation as an enigmatic thinker than in his meditations on eschatology and its relevance for contemporary thought. Levinas has come to be seen as a principal representative in Continental philosophy - alongside the likes of Heidegger, Benjamin, Adorno and Zizek - of a certain philosophical messianism, differing from its religious counterpart in being formulated apparently without appeal to any dogmatic content. To date, however, Levinas’ messianism has not received the same detailed attention as other aspects of his wide ranging ethical vision. Terence Holden attempts to redress this imbalance, tracing the evolution of the messianic idea across Levinas’ career, emphasising the transformations or indeed displacements which this idea undergoes in taking on philosophical intelligibility. He suggests that, in order to crack the enigma which this idea represents, we must consider not only the Jewish tradition from which Levinas draws inspiration, but also Nietzsche, who ostensibly would represent the greatest rival to the messianic idea in the history of philosophy, with his notion of the ‘parody’ of messianism.

چکیده فارسی

برای شهرت امانوئل لویناس به‌عنوان یک متفکر مرموز، گواهی بزرگ‌تر از تأملات او درباره آخرت‌شناسی و ارتباط آن با اندیشه معاصر وجود ندارد. لویناس به عنوان نماینده اصلی در فلسفه قاره‌ای - در کنار افرادی مانند هایدگر، بنیامین، آدورنو و ژیژک - یک مسیحیان فلسفی خاص دیده می‌شود، که با همتای مذهبی‌اش تفاوت دارد زیرا ظاهراً بدون هیچ گونه محتوای جزمی صورت‌بندی شده است. با این حال، تا به امروز، مسیحیت لویناس به اندازه سایر جنبه های بینش اخلاقی گسترده او مورد توجه دقیق قرار نگرفته است. ترنس هولدن تلاش می کند تا این عدم تعادل را اصلاح کند، سیر تکامل ایده مسیحایی را در طول زندگی حرفه ای لویناس دنبال می کند، و بر دگرگونی ها یا در واقع جابجایی هایی که این ایده در درک فهم فلسفی متحمل می شود تأکید می کند. او پیشنهاد می‌کند که برای از بین بردن معمایی که این ایده نشان‌دهنده آن است، نه تنها باید سنت یهودی را که لویناس از آن الهام می‌گیرد، در نظر بگیریم، بلکه باید نیچه را نیز در نظر بگیریم، که ظاهراً نماینده بزرگ‌ترین رقیب ایده مسیحایی در تاریخ فلسفه است. با تصور او از "مثل تقلید" مسیحیت.