لایب سان

It is often argued that a very special sort of consciousness went into creating Islamic art, that Islamic art is very different from other forms of art, that Muslims are not allowed to portray human beings in their art, and that calligraphy is the supreme Islamic art form. Oliver Leaman challenges all of these ideas, and argues that they are misguided. Instead, he suggests that the criteria we should apply to Islamic art are identical to the criteria applicable to art in general, and that the attempt to put Islamic art into a special category is a result of orientalism.

Leaman criticizes the influence of Sufism on Islamic aesthetics and contends that it is generally misleading regarding both the nature of Islam and artistic expression. He discusses issues arising in painting, calligraphy, architecture, gardens, literature, films, and music and pays close attention to the teachings of the Qur’an. In particular he asks what it would mean for the Qur’an to be a miraculous literary creation, and he analyzes two passages in the Qur’an―those of Yusuf and Zulaykha (Joseph and Zuleika) and King Sullayman (Solomon) and the Queen of Sheba. His arguments draw on examples from history, art, philosophy, theology, and the artefacts of the Islamic world, and raise a large number of difficulties in the accepted paradigms for analyzing Islamic art.

چکیده فارسی

اغلب استدلال می شود که نوع بسیار خاصی از آگاهی برای ایجاد هنر اسلامی به کار رفته است، هنر اسلامی بسیار متفاوت از سایر اشکال هنر است، مسلمانان مجاز نیستند انسان را در هنر خود به تصویر بکشند، و اینکه خوشنویسی برترین هنر اسلامی الیور لیمن همه این ایده ها را به چالش می کشد و استدلال می کند که آنها اشتباه هستند. در عوض، او پیشنهاد می‌کند که معیارهایی که باید در مورد هنر اسلامی به کار ببریم، با معیارهایی که در هنر به طور کلی اعمال می‌شود، یکسان است و تلاش برای قرار دادن هنر اسلامی در یک مقوله خاص، نتیجه شرق‌شناسی است.

لیمن تأثیر تصوف بر زیبایی‌شناسی اسلامی را مورد انتقاد قرار می‌دهد و معتقد است که عموماً در مورد ماهیت اسلام و بیان هنری گمراه‌کننده است. او مسائلی را که در نقاشی، خوشنویسی، معماری، باغ‌ها، ادبیات، فیلم و موسیقی به وجود می‌آید را مورد بحث قرار می‌دهد و به معارف قرآن توجه زیادی دارد. او به طور خاص می پرسد که قرآن یک مخلوق ادبی معجزه آسا به چه معناست و دو آیه از قرآن را تحلیل می کند: یوسف و زلیخا (یوسف و زلیکا) و ملک سلیمان (سلیمان) و ملکه. از سبا استدلال‌های او از نمونه‌هایی از تاریخ، هنر، فلسفه، الهیات و مصنوعات جهان اسلام استفاده می‌کند و تعداد زیادی از مشکلات را در پارادایم‌های پذیرفته شده برای تحلیل هنر اسلامی ایجاد می‌کند.