لایب سان

"Hope" and "modernism" are two words that are not commonly linked. Moving from much-discussed negative affects to positive forms of feeling, Hope and Aesthetic Utility in Modernist Literature argues that they should be. This book contends that much of modernist writing and thought reveals a deeply held confidence about the future, one premised on the social power of art itself. In chapters ranging across a diverse array of canonical writers – Henry James, D.W. Griffith, H.D., Melvin Tolson, and Samuel Beckett – this text locates in their works an optimism linked by a common faith in the necessity of artistic practice for cultural survival. In this way, the famously self-attentive nature of modernism becomes a means, for its central thinkers and artists, of reflecting on what DeJong calls aesthetic utility: the unpredictable, ungovernable capacity of the work of art to shape the future even while envisioning it.

چکیده فارسی

"امید" و "مدرنیسم" دو کلمه ای هستند که معمولاً به هم مرتبط نیستند. با حرکت از تأثیرات منفی بسیار مورد بحث به اشکال مثبت احساس، امید و سودمندی زیبایی‌شناختی در ادبیات مدرنیستی استدلال می‌کند که باید باشد. این کتاب ادعا می‌کند که بسیاری از نوشته‌ها و اندیشه‌های مدرنیستی نشان‌دهنده اعتماد عمیقی نسبت به آینده است، اعتمادی که بر اساس قدرت اجتماعی خود هنر است. در فصل‌هایی که در طیف متنوعی از نویسندگان متعارف - هنری جیمز، D.W. گریفیث، اچ دی، ملوین تولسون، و ساموئل بکت - این متن در آثار آنها خوشبینی را نشان می دهد که با ایمان مشترک به ضرورت تمرین هنری برای بقای فرهنگی پیوند خورده است. به این ترتیب، ماهیت معروف مدرنیسم برای متفکران و هنرمندان مرکزی آن ابزاری می شود تا در مورد آنچه دی جونگ آن را فایده زیبایی شناختی می نامد: توانایی غیرقابل پیش بینی و غیرقابل کنترل اثر هنری برای شکل دادن به آینده، حتی در حالی که آن را تصور می کند. .