لایب سان

In academia, the traditional role of the humanities is being questioned by the “posts”—postmodernism, poststructuralism, and postfeminism—which means that the project of writing history only grows more complex. In History as a Kind of Writing, scholar of French literature and culture Philippe Carrard speaks to this complexity by focusing the lens on the current state of French historiography.

Carrard’s work here is expansive—examining the conventions historians draw on to produce their texts and casting light on views put forward by literary theorists, theorists of history, and historians themselves. Ranging from discussions of lengthy dissertations on 1960s social and economic history to a more contemporary focus on events, actors, memory, and culture, the book digs deep into the how of history. How do historians arrange their data into narratives? What strategies do they employ to justify the validity of their descriptions? Are actors given their own voice? Along the way, Carrard also readdresses questions fundamental to the field, including its necessary membership in the narrative genre, the presumed objectivity of historiographic writing, and the place of history as a science, distinct from the natural and theoretical sciences.

در دانشگاه، نقش سنتی علوم انسانی توسط «پست‌ها» - پسامدرنیسم، پساساختارگرایی، و پسا فمینیسم - زیر سؤال می‌رود که به این معنی است که پروژه نوشتن تاریخ فقط پیچیده‌تر می‌شود. در تاریخ به مثابه نوعی نوشتن، فیلیپ کارار، محقق ادبیات و فرهنگ فرانسه، با تمرکز بر وضعیت کنونی تاریخ نگاری فرانسه، از این پیچیدگی صحبت می کند.

کار کارارد در اینجا گسترده است - بررسی قراردادهایی که مورخان برای تولید متون خود از آنها استفاده می کنند و دیدگاه هایی را که توسط نظریه پردازان ادبی، نظریه پردازان تاریخ و خود مورخان مطرح شده اند، روشن می کند. کتاب از بحث درباره پایان نامه های طولانی در مورد تاریخ اجتماعی و اقتصادی دهه 1960 گرفته تا تمرکز بیشتر بر رویدادها، بازیگران، حافظه و فرهنگ، عمیقاً به چگونه تاریخ می پردازد. مورخان چگونه داده های خود را در روایت ها مرتب می کنند؟ آنها از چه راهبردهایی برای توجیه صحت توصیفات خود استفاده می کنند؟ آیا به بازیگران صدای خودشان داده می شود؟ در طول مسیر، کارارد همچنین به پرسش‌های اساسی این رشته، از جمله عضویت ضروری آن در ژانر روایی، عینیت مفروض نگارش تاریخ‌نگاری، و جایگاه تاریخ به‌عنوان یک علم، متمایز از علوم طبیعی و نظری، بازنگری می‌کند.