لایب سان

This is a book about the theater phenomenon. It is an extension of notes on the theater and theatergoing that have been accumulating for some time. It does not have an argument, or set out to prove a thesis, and it will not be one of those useful books one reads for the fruits of its research. Rather, it is a form of critical description that is phenomenological in the sense that it focuses on the activity of theater making itself out of its essential materials: speech, sound, movement, scenery, text, etc. Like most phenomenological description, it will succeed to the extent that it awakens the reader's memory of his own perceptual encounters with theater. If the book fails in this it will be about as interesting to read as an anthology of someone else's dreams. In any case, this book is less concerned with the scientific purity of my perspective and method than with retrieving something from the theater experience that seems to me worthy of our critical admiration.

این کتاب درباره پدیده تئاتر است. این امتداد یادداشت هایی در مورد تئاتر و تئاتر است که مدتی است انباشته شده است. این کتاب استدلالی ندارد یا قصد اثبات پایان نامه ای را دارد و از آن کتاب های مفیدی نخواهد بود که برای ثمره تحقیقاتش مطالعه می کند. بلکه شکلی از توصیف انتقادی است که پدیدارشناختی است به این معنا که بر فعالیت تئاتری که خود را از مواد اساسی خود می سازد: گفتار، صدا، حرکت، منظره، متن و غیره تمرکز دارد. مانند بسیاری از توصیفات پدیدارشناسانه تا جایی موفق می شود که خاطره خواننده را از برخوردهای ادراکی خود با تئاتر بیدار کند. اگر کتاب در این زمینه شکست بخورد، خواندن آن به اندازه گلچین رویاهای دیگران جالب خواهد بود. در هر صورت، این کتاب کمتر به خلوص علمی دیدگاه و روش من می پردازد تا بازیابی چیزی از تجربه تئاتر که به نظر من شایسته تحسین انتقادی ما است.