لایب سان

My intention in this book is polemical, but not rhetorical. For while I shall try to persuade readers that the whole idea of a liberal morality is in the end untenable, the very possibility of my doing so rests on a sense of, and a confidence in, a rationality which it is liberalism’s great achievement to have bequeathed us. Thus an underlying theme is that liberalism’s loss of confidence in a universal and impartial rationality, resulting in its transformation into the series of relativisms now described as postmodernism, is misplaced; but that the seeds of this transformation have lain dormant in the liberal tradition. In particular, it is liberalism’s difficulties in justifying morality which are central to that transfor mation and which show why, its achievements notwithstanding, liberal morality is in the end conceptually inadequate to the point of being corrosive. My argument is simply that liberal morality is unsustainable because it cannot offer a rationally adequate account either of morality as a fact of everyday life or of any possible justification of moral principles and moral demands. I hope to lay the ground, in the longer run, for the possibility of a thoroughly rationalistic account and justification of morality; to refute both amoralists who reject the claims of morality upon them and (philosophical) sceptics who, however they may actually behave, reject the possibility of any rational justification of (even their own) moral actions and judgements. In rejecting liberal morality and liberal theories of morality, then, I am emphatically not rejecting the liberal conception of rationality. In particular, I share the aspirations of classical no less than later nineteenth- and earlier twentieth-century liberals to a universal and impartial rationality—even if imperfectly realized, in that tradition as elsewhere, and even if too often limited to questions of means rather than extending also to ends

چکیده فارسی

قصد من در این کتاب جدلی است، اما شعاری نیست. زیرا در حالی که سعی خواهم کرد خوانندگان را متقاعد کنم که کل ایده اخلاق لیبرال در نهایت غیرقابل دفاع است، امکان انجام این کار من بر حس و اعتماد به عقلانیتی است که دستیابی به آن دستاورد بزرگ لیبرالیسم است. به ما وصیت کرد بنابراین یک موضوع اساسی این است که از دست دادن اعتماد لیبرالیسم به عقلانیت جهانی و بی طرفانه، که منجر به تبدیل آن به سلسله نسبیت گرایی هایی که اکنون به عنوان پست مدرنیسم توصیف می شوند، نابجاست. اما بذر این دگرگونی در سنت لیبرال خفته است. به‌ویژه، مشکلات لیبرالیسم در توجیه اخلاق است که در این تحول نقش اساسی دارد و نشان می‌دهد که چرا، با وجود دستاوردهای آن، اخلاق لیبرال در نهایت از نظر مفهومی تا حدی ناکافی است که فرساینده باشد. استدلال من صرفاً این است که اخلاق لیبرال ناپایدار است، زیرا نمی‌تواند از اخلاق به‌عنوان واقعیت زندگی روزمره یا هرگونه توجیه احتمالی اصول اخلاقی و خواسته‌های اخلاقی، توضیح عقلانی کافی ارائه دهد. امیدوارم بتوانم در درازمدت زمینه را برای امکان یک توضیح کاملاً عقلانی و توجیه اخلاق فراهم کنم. برای رد هم غیر اخلاقیانی که ادعاهای اخلاقی را بر آنها رد می کنند و هم شکاکان (فلسفی) را که هر چند عملاً رفتار کنند، امکان هرگونه توجیه عقلانی اعمال و قضاوت های اخلاقی (حتی خودشان) را رد می کنند. بنابراین، در رد اخلاق لیبرال و نظریه های لیبرال اخلاق، من قاطعانه مفهوم لیبرالی از عقلانیت را رد نمی کنم. به ویژه، من در آرزوهای لیبرال های کلاسیک نه کمتر از متأخران قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به یک عقلانیت جهانی و بی طرفانه شریک هستم - حتی اگر به طور ناقص تحقق یابد، در آن سنت مانند جاهای دیگر، و حتی اگر اغلب به مسائل مربوط به وسایل محدود شود. از گسترش دادن به انتها