لایب سان

 “fell in love with long distances”; that is, he abandoned his family. He is thus the absent presence of The Glass Menagerie, more present in memory than he had ever been in the physical life of the family. His son attended a succession of universities through the years of economic depression, from 1929– 38, but his education was frequently interrupted, in part due to work in the International Shoe Company in St. Louis. While the experience was emotionally debilitating and constricting for Tom, it formed the basis of what would become The Glass Menagerie. Williams would finally graduate from the University of Iowa in 1938, where he completed his first play, Spring Storm, and set about trying to become a writer on the eve of the Second World War. A $1,000 grant from the Rockefeller Foundation in 1939 (the letter arrived on December 21), as part of the foundation’s support of the Authors League of America (and subsequently the National Theater Conference), allowed Williams to leave St. Louis and return to New York to concentrate on his writing. There he was subsequently invited by John Gassner to join his playwriting seminars at the New School of Social Research, which staged first The Long Goodby and in 1942 This Property Is Condemned. Growing more professional, he hired Audrey Wood as his agent. The grant came as Williams was in dire economic straits, as he described in a letter to Luise M. Sillcox, executive secretary of the Dramatists’ Guild, which administered the grants, sent on July 8, 1940, from Provincetown, Massachusetts, on what Williams called, “the frolicksome tip of Cape Cod” (Memoirs 53), where he most likely had his first homosexual relationship, to report on his use of the Rockefeller Foundation funds: I welcome the opportunity to tell you, with the limited capacity of words, something about my feelings about the Rockefeller Foundation’s dramatic awards. In my case the award was particularly “dramatic.” You may recall something of my situation when the award was given. I had actually hocked my typewriter, my fraternity pin, and almost everything else of negotiable value. I was at the nadir of my resources, physical, mental, spiritual. Being told about my “possibilities” no longer encouraged me. I had heard it too often—so often that I was beginning to think it would make me a damned good epitaph some day! I had written the first draft of a new play, “Battle of Angels,” but I am not ashamed to say that the shock of it, coming upon a long period of terrific strain, unnerved me so that I could not get out of bed—or stop laughing and crying—for an hour or two! Since then I have finished my play—sold it to the Theatre Guild— written a new one and conceived yet anothe

چکیده فارسی

 "عاشق مسافت های طولانی شدم"؛ یعنی خانواده اش را رها کرد. بنابراین او حضور غایب The Glass Managerie است که بیش از هر زمان دیگری در زندگی فیزیکی خانواده در حافظه حضور دارد. پسرش طی سال‌های رکود اقتصادی، از 1929 تا 1938، در دانشگاه‌های متوالی شرکت کرد، اما تحصیلاتش اغلب قطع می‌شد، تا حدی به دلیل کار در شرکت کفش بین‌المللی در سنت لوئیس. در حالی که این تجربه برای تام از نظر عاطفی ناتوان کننده و محدود کننده بود، اساس چیزی را تشکیل داد که به The Glass Menagerie تبدیل شد. ویلیامز سرانجام در سال 1938 از دانشگاه آیووا فارغ التحصیل شد، جایی که اولین نمایشنامه خود را به نام طوفان بهار به پایان رساند و در آستانه جنگ جهانی دوم تلاش کرد تا نویسنده شود. کمک 1000 دلاری بنیاد راکفلر در سال 1939 (نامه در 21 دسامبر رسید)، به عنوان بخشی از حمایت بنیاد از اتحادیه نویسندگان آمریکا (و متعاقباً کنفرانس ملی تئاتر)، به ویلیامز اجازه داد سنت لوئیس را ترک کند و به نیو بازگردد. یورک روی نوشته هایش تمرکز کند. در آنجا متعاقباً توسط جان گسنر دعوت شد تا به سمینارهای نمایشنامه‌نویسی‌اش در مدرسه تحقیقات اجتماعی جدید بپیوندد، که ابتدا «خداحافظی طولانی» و در سال 1942 «این خاصیت محکوم می‌شود» را روی صحنه برد. او که حرفه ای تر شد، آدری وود را به عنوان نماینده خود استخدام کرد. این کمک مالی در حالی به دست آمد که ویلیامز در تنگنای اقتصادی وخیمی قرار داشت، همانطور که او در نامه ای به لوئیز ام. سیلکاکس، دبیر اجرایی انجمن نمایشنامه نویسان، که این کمک ها را مدیریت می کرد، توضیح داد که در 8 ژوئیه 1940، از استان شهر ماساچوست، در مورد آنچه ویلیامز برای گزارشی در مورد استفاده خود از بودجه بنیاد راکفلر با نام "نوک دلخراش کیپ کاد" (خاطرات 53) (خاطرات 53)، جایی که به احتمال زیاد اولین رابطه همجنسگرایانه خود را داشت، گفت: من از این فرصت استقبال می کنم که با ظرفیت محدود به شما بگویم. کلمات، چیزی در مورد احساسات من در مورد جوایز نمایشی بنیاد راکفلر. در مورد من جایزه به ویژه "دراماتیک" بود. ممکن است چیزی از وضعیت من در زمان اهدای جایزه به خاطر بیاورید. من در واقع ماشین تحریر، سنجاق برادری ام و تقریباً هر چیز دیگری را که ارزش معامله داشت، قلاب کرده بودم. من در حد توانم بودم، جسمی، ذهنی، روحی. گفته شدن در مورد "امکانات" من دیگر مرا تشویق نمی کرد. من آن را خیلی اوقات شنیده بودم - آنقدر اغلب که فکر می کردم روزی برایم یک سنگ نوشته خوب می شود! اولین پیش نویس یک نمایشنامه جدید به نام «نبرد فرشتگان» را نوشته بودم، اما شرم ندارم بگویم که شوک ناشی از آن، که در یک دوره طولانی فشار وحشتناک وارد شد، من را عصبی کرد به طوری که نتوانستم از تخت بلند شوم. - یا دست از خنده و گریه بردارید - برای یک یا دو ساعت! از آن زمان به بعد من نمایشنامه ام را به پایان رساندم - آن را به انجمن تئاتر فروختم - یک نمایشنامه جدید نوشتم و یک نمایشنامه دیگر را تصور کردم