لایب سان

It is diffcult to begin writing a book with a sense of anticipation that one's reader may already be feeling a sense of dread. I imagine you scowling, `not another book on feminism and postmodernism'. And I imagine you yawning, `hasn't enough been said?' Of course, the fantasies one has of `the reader' or `one's reader' are always impossible, always inadequate to their object. But, as someone interested in how feminism and postmodernism can and do speak to each other, I have a sense in which there is a critical reluctance to pursue a debate on or through these terms at all. So, one reader of my work comments, `my heart did rather sink at the prospect of yet another book on feminism and postmodernism'. This prospect of readers with sinking hearts is, to say the least, alarming. To deal with this doubling of affect (the reader's sinking heart, the writer's alarm) I want to ask: is the dif®culty simply the proliferation of books on feminism and postmodernism, or is the diffulty about how the proliferation has taken place and to what effect?

چکیده فارسی

شروع نوشتن کتاب با این احساس که خواننده ممکن است از قبل احساس ترس کرده باشد، دشوار است. تصور می‌کنم اخم می‌کنی، «کتاب دیگری درباره فمینیسم و ​​پست مدرنیسم نیست». و من تصور می کنم شما خمیازه می کشید، "به اندازه کافی گفته نشده است؟" البته، خیال‌پردازی‌هایی که فرد از «خواننده» یا «خواننده خود» دارد، همیشه غیرممکن است، و همیشه با هدف خود ناکافی است. اما، به عنوان کسی که علاقه مند به اینکه چگونه فمینیسم و ​​پست مدرنیسم می توانند با یکدیگر صحبت کنند و می کنند، احساس می کنم که در آن بی میلی انتقادی برای پیگیری بحث درباره یا از طریق این اصطلاحات وجود دارد. بنابراین، یکی از خوانندگان کار من اظهار می کند: «دلم در چشم انداز کتاب دیگری درباره فمینیسم و ​​پست مدرنیسم غرق شد». این چشم انداز خوانندگانی که قلب های غرق شده دارند، دست کم نگران کننده است. برای مقابله با این دوبرابر شدن عاطفه (قلب در حال فرو رفتن خواننده، زنگ خطر نویسنده) می خواهم بپرسم: آیا مشکل صرفاً تکثیر کتاب های فمینیسم و ​​پست مدرنیسم است یا دشواری در مورد چگونگی گسترش و گسترش آن است. چه تاثیری؟