The substantial collection of notations of seventeenth-century Ottoman instrumental music made by Demetrius Cantemir is both a record of compositions of considerable intrinsic interest and a historical document of vital importance, representing as it does one of the most comprehensive accounts of any Middle Eastern repertoire before the widespread adoption of Western notation in the twentieth century. This volume contains a commentary to the edition of Cantemir's notations prepared by the same author. The introductory section provides a context for the collection, giving a biographical sketch of its compiler and relating it to the theoretical treatise it accompanies. This is followed by a substantial analysis of modal structures which examines each makam individually and then attempts to make progressively wider generalizations. The projection of melody onto the various rhythmic cycles is next examined, with particular attention being paid to the various formulaic elements which constitute much of the compositional language of the period. A final section shifts to a more diachronic perspective, surveying internal evidence for historical change and for the survival of earlier styles.

چکیده فارسی

مجموعه قابل توجهی از نت‌های موسیقی دستگاهی عثمانی در قرن هفدهم ساخته‌شده توسط دمتریوس کانتمیر، هم رکوردی از آهنگ‌های دارای علاقه ذاتی قابل‌توجه و هم یک سند تاریخی با اهمیت حیاتی است و یکی از جامع‌ترین گزارش‌های میانه را نشان می‌دهد. رپرتوار شرقی قبل از پذیرش گسترده نمادهای غربی در قرن بیستم. این مجلد حاوی شرحی است بر ویرایش نشانه‌های کانتمیر که توسط همین نویسنده تهیه شده است. بخش مقدماتی زمینه ای را برای مجموعه فراهم می کند و طرحی بیوگرافی از گردآورنده آن ارائه می دهد و آن را با رساله نظری که همراه آن است مرتبط می کند. این با تجزیه و تحلیل اساسی ساختارهای مدال دنبال می شود که هر مکم را به صورت جداگانه بررسی می کند و سپس تلاش می کند تا تعمیم های گسترده تر را به تدریج انجام دهد. فرافکنی ملودی بر چرخه های ریتمیک مختلف در مرحله بعدی مورد بررسی قرار می گیرد، با توجه خاص به عناصر فرمولی مختلف که بیشتر زبان ترکیبی آن دوره را تشکیل می دهند. بخش پایانی به یک دیدگاه دیاکرونیک تر تغییر می کند و شواهد داخلی را برای تغییرات تاریخی و بقای سبک های قبلی بررسی می کند.