لایب سان

This volume reports on the state of crisis in Africa in the early twenty-first century. Africa, on the eve of the independence revolution, was the continent of hope and high expectations. By the third decade of independence, optimism had been replaced by dismality. African states had been beset by ethno-political squabbles, military rule, civil wars, Islamic and insurgent movements, extreme poverty and disease. With the ascent of redemocratization in the 1990s and of new pan-Africanism derived from the formation of the African Union, Africa appeared set to claim its vaunted destiny. This book asks, with hindsight to the first decade of the twenty-first century: how real was the renaissance in African life? If the dismal African condition is a phase in the historical development of Africa, this volume does not see any golden age in the past to which Africa aspires to return. There is clearly a continuation and persistence of crisis, with an absence of good governance, personalisation of state power, widespread disease, and policy failure in education, economy and infrastructural development. Although endowed with abundant human and natural resources, Africa remains the least developed and most indebted continent. Whither then the African Renaissance? The methodologies that underpin the contributions in this book are as diverse as the specialisations of the contributors. The collection questions ideologically protected assumptions and presumptions, presenting Africa as it is, because it is only by knowing where Africa truly stands that a proper direction can be charted for it.

چکیده فارسی

این جلد گزارشی از وضعیت بحران در آفریقا در اوایل قرن بیست و یکم دارد. آفریقا در آستانه انقلاب استقلال، قاره امید و انتظارات بالا بود. در دهه سوم استقلال، بدبینی جای خود را به خوش بینی داده بود. کشورهای آفریقایی درگیر نزاع‌های قومی-سیاسی، حکومت نظامی، جنگ‌های داخلی، جنبش‌های اسلامی و شورشی، فقر شدید و بیماری بودند. با صعود دموکراتیک‌سازی مجدد در دهه 1990 و پان آفریقایی‌گرایی جدید ناشی از تشکیل اتحادیه آفریقا، به نظر می‌رسید که آفریقا خواستار سرنوشت افتخارآمیز خود باشد. این کتاب با نگاهی به دهه اول قرن بیست و یکم می پرسد: رنسانس در زندگی آفریقایی چقدر واقعی بود؟ اگر وضعیت اسفبار آفریقا مرحله ای از توسعه تاریخی آفریقا باشد، این جلد هیچ دوره طلایی را در گذشته مشاهده نمی کند که آفریقا آرزوی بازگشت به آن را داشته باشد. به وضوح تداوم و تداوم بحران با فقدان حکمرانی خوب، شخصی سازی قدرت دولتی، بیماری گسترده و شکست سیاست ها در آموزش، اقتصاد و توسعه زیرساختی وجود دارد. آفریقا با وجود برخورداری از منابع انسانی و طبیعی فراوان، کم‌کم توسعه‌یافته‌ترین و بدهکارترین قاره است. پس رنسانس آفریقا کجاست؟ روش‌هایی که زیربنای مشارکت‌های این کتاب است، به اندازه تخصص‌های مشارکت‌کنندگان متنوع است. این مجموعه مفروضات و مفروضات حفاظت شده ایدئولوژیک را زیر سوال می برد و آفریقا را آنگونه که هست نشان می دهد، زیرا تنها با دانستن موقعیت واقعی آفریقا می توان جهت مناسبی برای آن ترسیم کرد.