لایب سان

From Book 1: Osamu Tezuka’s vaunted storytelling genius, consummate skill at visual expression, and warm humanity blossom fully in his eight-volume epic of Siddhartha’s life and times. Tezuka evidences his profound grasp of the subject by contextualizing the Buddha’s ideas; the emphasis is on movement, action, emotion, and conflict as the prince Siddhartha runs away from home, travels across India, and questions Hindu practices such as ascetic self-mutilation and caste oppression. Rather than recommend resignation and impassivity, Tezuka’s Buddha predicates enlightenment upon recognizing the interconnectedness of life, having compassion for the suffering, and ordering one’s life sensibly. Philosophical segments are threaded into interpersonal situations with ground-breaking visual dynamism by an artist who makes sure never to lose his readers’ attention.

Tezuka himself was a humanist rather than a Buddhist, and his magnum opus is not an attempt at propaganda. Hermann Hesse’s novel or Bertolucci’s film is comparable in this regard; in fact, Tezuka’s approach is slightly irreverent in that it incorporates something that Western commentators often eschew, namely, humor.

چکیده فارسی

از کتاب 1: نبوغ داستان سرایی برجسته، مهارت کامل در بیان بصری و انسانیت گرم اوسامو تزوکا در حماسه هشت جلدی زندگی و زمانه سیدارتا به طور کامل شکوفا می شود. تزوکا درک عمیق خود از موضوع را با زمینه سازی ایده های بودا نشان می دهد. تاکید بر حرکت، کنش، احساسات، و درگیری است، زیرا شاهزاده سیدارتا از خانه فرار می کند، در سراسر هند سفر می کند، و اعمال هندوها مانند خودزنی زاهدانه و سرکوب کاست را زیر سوال می برد. بودای تزوکا به جای توصیه به تسلیم شدن و بی حوصلگی، روشنگری را بر تشخیص ارتباط متقابل زندگی، دلسوزی برای رنج ها و نظم دادن معقولانه به زندگی خود پیش بینی می کند. بخش‌های فلسفی توسط هنرمندی که مطمئن می‌شود هرگز توجه خوانندگانش را از دست نمی‌دهد، در موقعیت‌های بین‌فردی با پویایی بصری شگفت‌انگیز قرار می‌گیرد.

خود تزوکا یک انسان گرا بود تا یک بودایی، و کار بزرگ او تلاشی برای تبلیغ نیست. رمان هرمان هسه یا فیلم برتولوچی از این نظر قابل مقایسه است. در واقع، رویکرد تزوکا کمی بی‌احترام است زیرا شامل چیزی است که مفسران غربی اغلب از آن اجتناب می‌کنند، یعنی طنز.