لایب سان

The apophatic god of negative theology is the areligious philosophers’ preferred god; a god which is remote, detached, and can hardly be an object of adoration or worship, even though it may be an object of wonderment. This is not God according to the Prophets. However, the depiction of God in the theistic traditions has been always charged with anthropomorphism. In this book, I attempt to respond to this charge and explain what Athari (scripturalist) Muslim theologians believe about the Divine attributes and why. Where Do We Get Our Belief From? Our Epistemological Position. The Role of Truthful Reports. The Role of Reason. The Place of Kalâm: Reason as a Tool of Understanding and Armor for Defense. A Typology of Islamic Positions on the Attributes of God. What Do We Believe In?Why Do We Believe in Amodal Affirmation and Why? Do We Believe It Is Important? What Are the Counter Arguments? Reports from the Salaf; Conflict with Reason; The Perfect Does Not Change; The Composite god and Divisibility; Anthropomorphism and Assimilation. Conclusion: Ontologically, no extant being lacks quiddity and attributes. Noumenally, the apophatic god is nonexistent, and phenomenally, it cannot be felt or related to, let alone loved and worshiped. In conclusion of this work, here are my recommendations: •To be deserving of Divine guidance, we need to purify our intentions by true devotion to Allah. We also need to constantly rehabilitate our fiṭrah and heal it from the ills of bias (hawa), ulterior motives (aghrâḍ), blind imitation (taqleed), habit (‘âdah), and conjecture (gharṣ). This can only be done through spiritual labor and immersion in the Revelation as understood and practiced by the first community. •We must not subject the Divine instruction to prevalent intellectual or social conventions or transplant xenografts and foreign discourses into our hermeneutical system. We must affirm our belief in the epistemic superiority and self-sufficiency of the Revelation as the ultimate source of truth about the unseen. This will never require us to impugn the office of reason or undercut its value in understanding the Revelation and defending its doctrines. •Our belief in Allah must be rooted in His exoneration from all deficiencies and His absolute incomparability (tanzeeh), and the amodal affirmation (ithbât) of His attributes by which He has described Himself and His Messenger described Him. In our affirmation of the Divine attributes, we should never accept the so-called “necessary concomitants.” Inferring from the world of shahâdah (seen) about the world of ghayb (unseen) is both irrational and perilous.•We must be respectful of the imams of this deen, regardless of our agreement or disagreement with them. When we have to disagree, we must continue to love those who spent their lives serving Allah and His cause, and show them the requisite respect. •The public should be spared the confusion of intra-Islamic polemics on creed and taught the basics of ‘aqeedah that will provide them with enough guardrails. People should then be uplifted spiritually to want to seek Allah and earn His pleasure. When it comes to the Divine attributes, teachers must prime their understanding with tanzeeh and let the rhetorical strength and richness of the Revelation flow to their hearts, unimpeded by intellectual objections.

چکیده فارسی

خدای آپوفاتیک الهیات منفی، خدای برگزیده فیلسوفان دینی است. خدایی که دور، جدا از هم است و به سختی می تواند مورد ستایش یا پرستش قرار گیرد، هرچند ممکن است موضوع شگفتی باشد. این از نظر پیامبران خدا نیست. با این حال، به تصویر کشیدن خدا در سنت های خداباورانه همواره با انسان گرایی همراه بوده است. در این کتاب تلاش می‌کنم به این اتهام پاسخ دهم و توضیح دهم که متکلمان مسلمان اطهری (مقدس‌گرا) چه اعتقادی به صفات الهی دارند و چرا؟ باورمان را از کجا می گیریم؟ جایگاه معرفتی ما نقش گزارش های صادقانه نقش عقل. مکان کلام: عقل به عنوان ابزار تفاهم و زره دفاع. سنخ شناسی مواضع اسلامی در صفات خداوند. ما به چه چیزی اعتقاد داریم؟ چرا به تأیید آمودال اعتقاد داریم و چرا؟ آیا ما معتقدیم که مهم است؟ استدلال های ضد چیست؟ گزارش از سلف; تعارض با عقل؛ کامل تغییر نمی کند. خدای مرکب و تقسیم پذیری. آنتروپومرفیسم و ​​جذب. نتیجه گیری: از نظر هستی شناسی، هیچ موجود موجودی فاقد ماهیت و صفت است. از نظر اسمی، خدای آپوفاتیک وجود ندارد، و از نظر پدیداری، نمی توان آن را حس کرد یا به آن مربوط شد، چه رسد به دوست داشتن و پرستش. در خاتمه این کار، توصیه های من به این شرح است: • برای اینکه مستحق هدایت الهی باشیم، باید نیت خود را با تقدیم واقعی به خدا خالص کنیم. همچنین نیاز داریم که فطره خود را دائماً احیا کنیم و آن را از بیماری های تعصب (حوا)، غرض باطنی (اغراض)، تقلید کورکورانه (تقلید)، عادت (عده) و حدس (غرط) شفا دهیم. این تنها از طریق کار روحانی و غوطه ور شدن در مکاشفه، آن گونه که جامعه اول آن را درک و اجرا کرده است، انجام می شود. ما نباید دستورات الهی را تابع کنوانسیون های رایج فکری یا اجتماعی کنیم یا پیوندهای بیگانه و گفتمان های خارجی را به سیستم هرمنوتیکی خود پیوند بزنیم. ما باید اعتقاد خود را به برتری معرفتی و خودکفایی وحی به عنوان منبع نهایی حقیقت در مورد غیب تأیید کنیم. این هرگز ما را ملزم نمی کند که منصب عقل را به چالش بکشیم یا ارزش آن را در درک وحی و دفاع از آموزه های آن کم کنیم. اعتقاد ما به خدا باید ریشه در تبرئه او از همه کاستی‌ها و بی‌قیاس بودن مطلق او (تنزیه) و تصدیق صریح (اصالت) صفات او باشد که به وسیله آن خود را توصیف کرده و رسولش او را توصیف کرده است. در تصدیق صفات الهی، هرگز نباید به اصطلاح «همراهان» را بپذیریم. استنباط از عالم شهادت درباره عالم غیب هم غیر عقلانی است و هم خطرناک. ما باید به ائمه این دین، فارغ از موافقت و مخالفت خود، احترام بگذاریم. هنگامی که مجبور به مخالفت هستیم، باید به دوست داشتن کسانی که عمر خود را صرف خدمت به خدا و آرمان او کرده اند، ادامه دهیم و به آنها احترام لازم را نشان دهیم. مردم باید از سردرگمی بحث های درون اسلامی بر سر عقیده در امان بمانند و اصول عقیده را آموزش دهند که برای آنها حفاظ کافی فراهم می کند. پس مردم باید از نظر روحی ارتقاء یابند تا بخواهند خدا را طلب کنند و رضایت او را جلب کنند. وقتی صحبت از صفات الهی به میان می‌آید، معلمان باید درک خود را با تنزیه تقویت کنند و اجازه دهند که قوت بلاغی و غنای وحی بدون مخالفت‌های فکری در دل‌هایشان جاری شود.