لایب سان

Aging is a preoccupation shared by beauty bloggers, serious journalists, scientists, doctors, celebrities—arguably all of adult America, given the pervasiveness of the crusade against it in popular culture and the media. We take our youth-oriented culture as a given but, as Lawrence R. Samuel argues, this was not always the case. Old age was revered in early America, in part because it was so rare. Indeed, it was not until the 1960s, according to Samuel, that the story of aging in America became the one we are most familiar with today: aging is a disease that science will one day cure, and in the meantime, signs of aging should be prevented, masked, and treated as a source of shame.

By tracing the story of aging in the United States over the course of the last half century, Samuel vividly demonstrates the ways in which getting older tangibly contradicts the prevailing social values and attitudes of our youth-obsessed culture. As a result, tens of millions of adults approaching their sixties and seventies in this decade do not know how to age, as they were never prepared to do so.

Despite recent trends that suggest a more positive outlook, getting old is still viewed in terms of physical and cognitive decline, resulting in discrimination in the workplace and marginalization in social life. Samuels concludes Aging in America by exhorting his fellow baby boomers to use their economic clout and sheer numbers to change the narrative of aging in America.

چکیده فارسی

سالمندی مشغله‌ای است که وبلاگ‌نویسان زیبایی، روزنامه‌نگاران جدی، دانشمندان، پزشکان، افراد مشهور - احتمالاً در تمام بزرگسالان آمریکا، با توجه به فراگیر شدن جنگ صلیبی علیه آن در فرهنگ عامه و رسانه‌ها، به اشتراک گذاشته‌اند. ما فرهنگ جوانان محور خود را امری مسلم می دانیم، اما، همانطور که لارنس آر. ساموئل استدلال می کند، همیشه اینطور نبود. پیری در اوایل آمریکا مورد احترام بود، تا حدی به این دلیل که بسیار نادر بود. در واقع، به گفته ساموئل، تا دهه 1960 بود که داستان پیری در آمریکا به داستانی تبدیل شد که امروزه بیشتر با آن آشنا هستیم: پیری بیماری است که روزی علم آن را درمان خواهد کرد، و در این بین، علائم پیری باید جلوگیری شود، نقاب زده شود و به عنوان منبع شرم با آن رفتار شود.

ساموئل با ردیابی داستان پیری در ایالات متحده در طول نیم قرن گذشته، راه‌هایی را به وضوح نشان می‌دهد که پیر شدن به‌طور محسوسی با ارزش‌ها و نگرش‌های اجتماعی غالب فرهنگ وسواس جوانان ما در تضاد است. در نتیجه، ده‌ها میلیون بزرگسالی که در این دهه به دهه شصت و هفتاد سالگی خود نزدیک می‌شوند، نمی‌دانند چگونه پیر شوند، زیرا هرگز برای این کار آماده نبودند.

علیرغم روندهای اخیر که دیدگاه مثبت تری را نشان می دهد، پیر شدن همچنان از نظر زوال جسمی و شناختی تلقی می شود که منجر به تبعیض در محل کار و به حاشیه رانده شدن در زندگی اجتماعی می شود. ساموئلز پیری در آمریکا را با تشویق به همتایان خود برای استفاده از قدرت اقتصادی و تعداد زیاد خود برای تغییر روایت پیری در آمریکا به پایان می‌رساند.